Boekrecensie: De Kadewachter | auteur Eric Bos


Score: 4 sterren (van 5)

Omschrijving:
Laura van Sloten, een succesvolle thrillerschrijfster, is in Venetië om haar in het Italiaans vertaalde thriller te promoten. Het bijzondere straatbeeld, omringd door water, doet haar in gedachten teruggaan naar jaren geleden toen de liefde van haar leven levenloos uit de Amsterdamse grachten werd gehaald. De toedracht van zijn dood is nooit achterhaald, dus voor Laura was de daadwerkelijke rouwverwerking een moeilijke opgave.
Hoe gaat Laura om met de telkens terugkerende heftige beelden van toen en welke rol speelt de mysterieuze zaakwaarnemer van de Italiaanse uitgeverij hierbij?

Beoordeling:
Een mooi en spannend liefdesverhaal dat vanaf hoofdstuk vier echt begint te leven. De eerste drie hoofdstukken lijken raadselachtig en onnodig, maar aan het einde vallen de puzzelstukjes in elkaar.
Bijzonder hoe een mannelijke auteur de vrouwelijke emoties zo treffend neerzet, al zouden de onderlinge relaties verder uitgediept kunnen worden. Wat mij betreft mag de hoofdpersoon haar karakter en geschiedenis meer beleven of herinneren in plaats van alleen benoemen. Ik zou me meer willen inleven.
Ook al heb je als lezer vrij snel door hoe het zit met Emanuel de zaakwaarnemer, dit hindert niet. Het verhaal en de korte spanningsbogen zijn boeiend genoeg om verder te lezen.
Ondanks een onwerkelijk, mysterieus verhaal toch geloofwaardig beschreven.

Stijl:
De schrijfstijl is fijn en makkelijk, wat de hier en daar zware thema’s en uitgebreide omgevingsbeschrijvingen wat opener en losser maken.
Mooi hoe het wassende water (acqua alta) wordt beschreven, het beeld op zich maar ook wat het met de bewoners en toeristen doet.

“Ik heb het vreemde gevoel dat niet het water stijgt, maar de stad daalt. Dat alles en iedereen bezig is ten onder te gaan, te verdrinken in wat het Laatste Oordeel zal zijn.”

Tot slot:
Voor mensen die in Venetië zijn geweest zal dit verhaal een feest der herkenning zijn. Na het lezen van dit boek wil ik zelf ook naar Venetië om het wassende water te aanschouwen.
Een triest maar mooi liefdesverhaal dat leerzaam is en vlot leest.

Verkoopgegevens:
ISBN: 9789054523000
Uitgeverij: Passage (http://www.uitgeverijpassage.nl)
Verschenen: juni 2015
Pagina's: 128
Prijs: €14,90






Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen