Slow reading is hot


O, wat is het toch fijn om naar een schrijversavond te gaan. Het was alweer een tijd geleden, want wie een boek schrijft moet offers brengen, maar gisteravond was ik er dus bij. Bij de ‘Prozaclub’ in de Kroeg van Klaas. Hoera wat heb ik veel opgestoken, en wat is mijn schrijfmotor weer lekker op gang gekomen.


Leve onze taal
Zo leerde ik over de term ‘slow reading’. Als tegenhanger van het jachterige internetlezen. Wat geweldig!
Ik vrees de dag dat we alleen nog maar in emoticons communiceren en dat ik mijn thriller Cum Laude dus moet vertalen naar (bewegende) plaatjes.

Wat is slow reading?
Het artikel ‘Slow reading, langzaam lezen tegen de stress’ op mustreads.nl vertelt hoe het werkt. Dus alle afleidende apparaten uitzetten, een boek pakken en op de traditionele manier de zinnen (elk woord proevend) lezen van links naar rechts (en dus niet zo snel mogelijk de tekst scannen als een letter F zoals we op internet doen).

Schrijvenonline.com gaat in het artikel ‘Slow reading wint het van digitaal’ een stap verder en meldt dat Noorse onderzoekers beweren dat we tekst vanaf papier beter onthouden dan vanaf een scherm. Dus weg allemaal met je e-reader.

Was het voorheen meer een Amerikaans fenomeen, in februari van dit jaar is de eerste Slow Reading Club van Vlaanderen opgericht. Met z'n allen een uur enkel bezig zijn met het lezen van een boek. Heerlijk lijkt me dat, en daarna als je wilt erover praten en erop proosten. Ik zie een gat in de markt voor ons literair Groningen.

Nieuw genre
Maar slow reading is meer! Namelijk ook een opkomend genre, eigenlijk zou je het slow writing kunnen noemen. De schrijver gaat op een willekeurige plek zitten (het liefst in de natuur) en noteert in mooie slow-zinnen wat hij ziet. Dit kan zijn op de Drentsche heide tussen de hunebedden of op De Brink in een mooi boerendorp, als de plek maar slow en observeerbaar is. Schrijver Herman Sandman publiceert inmiddels al in dit nieuwe genre.

Als lezer laat je je meevoeren in de ontspannenheid en volg je wat er al dan niet gebeurt. Want als er niets gebeurt is dat ook goed. Beter, misschien zelfs wel. (Hoera, weg met al die ingewikkelde plots)

Ik zou er zo aan willen beginnen, de ultieme manier van schrijven en ontspannen tegelijk. In de buitenlucht!
En jij, zie je het ook zo prachtig voor je?








Reacties

  1. Unknown22 mei 2015 om 21:57

    Gaaff. Dit blog lezen geeft me al rust. Dank. Waar kan ik me melden?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lise23 mei 2015 om 09:40

    Onlangs las ik een recensie waarin gesproken werd over slow books: http://www.humo.be/boekreviews/329481/wallace-stegner-wat-behouden-blijft. Helemaal akkoord met de recensent (maar dan met de toevoeging dat het boek hier en daar wat langdradig wordt).

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen