Dankwoord aan de honderdjarigen


Om precies te zijn drie dagen was ik in de wetenschap dat ik behoorde tot een familie met vijf generaties. Ik vond dat wat. Heel wat. Op alle fronten.
Begin april sprak ik met mijn oma over de vrouw die aan kop van onze levende stamboomlijn stond. Mijn overgroottante, geboren in 1911, was op dat moment 103 jaar en zou haar 104de verjaardag niet halen.

Fascinatie alom
Ik heb wat met oude mensen. In mijn verhalen is er steevast een rol voor een opa of oma van de hoofdpersoon. Zo ook in mijn thriller Cum Laude. Respect heb ik voor ze, ze ontroeren me met hun fragiele lichamen. Af en toe frons ik om ze omdat ze net iets te stellig het verkeerde beweren. Maar bovenal ben ik nieuwsgierig, naar hun verhalen. Naar de dingen die ze gezien hebben. Gevoeld en geroken, al die decennia geleden.

Dappere dames
Zo vaak mogelijk praat ik met mijn oma’s over hun leven, als hardwerkende huisvrouwen die floreerden in een wereld zo anders als de mijne. Of als, en dat is misschien nog wel het essentieelste, daadkrachtige verzetsstrijdsters. Hoe ze op hun manier de wereld net een stukje beter maakten, met dodelijk gevaar om de hoek.

Huilen om de helden
Zeker nu in deze week van herdenken en vieren. Nu de oude veteranen weer in beeld komen, daar op die bomvolle Dam.
Fier rechtop staand voor hun rolstoel, saluerend maar wiebelend op hun wandelstok. Ik krijg er een knoop van in mijn maag, slik een brok weg en voel mijn ogen branden. Dankzij deze helden leven wij nu zoals wij dat doen.
Bijna weer moet ik huilen, om hen. Uit dankbaarheid.

Belofte
Het is mooi dat we met zoveel mensen nog steeds herdenken. En ik weet zeker dat we dat over tien jaar, als minder dan vijf procent van de Nederlandse bevolking die de oorlog heeft mee gemaakt nog in leven is, ook zullen doen. Want als ik nu, als tweede generatie na de oorlog, zo ontroerd raak dan zullen mijn kinderen en hun kinderen dat ook zijn.
En anders vertel ik het ze, over hun moedige overgrootmoeders en betovergrootmoeders en alle anderen.
Dat beloof ik.






Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen