Mag het wat positiever?

Welk nieuwsbericht heb je liever:

- Olifantje geboren in dierenpark Emmen.

- Olifantje overleeft geboorte niet.

Nou?

Ik durf te wedden dat je voor de eerste gaat. Logisch, iedereen heeft liever goed nieuws.

Liever slecht

Dan nu mijn punt. Waarom heeft het slechte nieuws dan zo vaak de overhand? In bijvoorbeeld het NOS journaal prefereert men het geven van slecht nieuws met daarbij een zo negatief mogelijke benadering.

Is het bericht onverhoopt positief dan graaft men net zo lang totdat er iets negatiefs gevonden is wat dan met veel bombarie gepresenteerd wordt.

Waarom!?

Zo voed je de collectieve verontwaardiging. Terwijl er ook de kans is ons een positievere kijk op het geheel te geven. Daar worden we toch allemaal een stuk blijer van.

Natuurlijk weet ik dat de wereld heus niet altijd positief is, maar het is aan de brenger van dat nieuws er toch een hoopvolle draai aan te geven, en die is er heus wel als je de moeite neemt erover na te denken. Of tenminste af te sluiten met een mooie keerzijde van al die ellende.

Monopoly positie

Mij is altijd geleerd dat het NOS journaal hét journaal is. Vol jongvolwassen verwachtingen keek ik thuis op de bank. Het hoorde bij mijn opvoeding, het was een gewichtig moment.

Maar wat maakt dat journaal nou tot die status? Is het de zwartgalligheid die de gewichtigheid veinst. Is het de strengkijkende presentatoren die mij doen laten denken dat wat zij zeggen de waarheid is?

Dat het achtuurjournaal als eén woord geaccepteerd is en niet het halfachtjournaal zegt al genoeg.

 

Besmet met haat

Feit is wel dat wij door deze continue sombere kijk op de nieuwsfeiten besmet worden. Check Twitter maar eens tijdens het achtuurjournaal. De kijkers gaan mee in die zwartheid. Beamen en stoken elkaar op tot nog meer van al dat hards. En verzuchten dan tegen elkaar hoeveel ellende er in de wereld is. Maar in feite ligt de oorzaak bij het achtuurjournaal.

Kop in het zand

Natuurlijk kun je er, net als ik, voor kiezen een ander programma te kijken, maar daarmee verdwijnt het probleem niet. De kinderen van nu, die net als ik vroeger, wel kijken leren dat die zuurheid de trend is. Dat het normaal is zo over de dingen in het leven na te denken.

Ik vind dat jammer. Er zijn altijd twee kanten aan een gebeurtenis, hoe erg het allemaal ook is, als je je best doet vind je die altijd.

Ik wou dat we die manier van benaderen van feiten eens wat vaker op tv zagen en zo de jeugd wat rooskleurigheid kunnen meegeven.