Leve de taalvrijheid!
En ja hoor. We hebben weer een gevalletje ‘negativiteit
viert hoogtij’ gevonden. In ons eigen gemoedelijke Groningen, tijdens de
bekendmaking van de nieuwe stadsdichter.
Wat nou weer
Onze wethouder van Cultuur, jong en enthousiast, heeft als
afscheidsspeech voor de scheidende stadsdichter zelf een gedicht geschreven (even doorscrollen) en droeg die voor tijdens de feestelijke avond.
Wat origineel, dapper en inlevend zijn natuurlijk jouw
eerste gedachtes hierbij.
Maar nee, er zijn altijd weer mensen die daar wat van
vinden. ‘Hij moet aftreden’ en ‘respectloos naar ons professionele dichters
toe’ zijn zoal kreten. Hoe verzin je het.
Ik vind dat zo jammer. Zelf heb ik meerdere malen onze jonge
wethouder zien optreden bij officiële gelegenheden en altijd was hij vrolijk,
nieuwsgierig en medelevend. Dus deze spontane actie in de vorm van een
zelfgeschreven gedicht past goed bij hem.
Hadden die gevoelige zielen dan liever een standaard
riedeltje gewild, als afscheidsspeech voor deze absoluut niet-standaard
aftredende stadsdichter? Dat was pas respectloos geweest.
Natuurlijk is het geen perfect literair gedicht, maar wat
geeft dat? Goed dichten is hartstikke moeilijk (weet ik uit ervaring) en
je moet er echt voor gestudeerd hebben, maar dat betekent toch niet dat wij
leken ons er niet aan mogen wagen? Het gaat hier om het plezier in taal, je
gevoelens omzetten in woorden en zinnen, juist datgene waar de poëzieweek waarin we nu zitten om draait.
En omdat ook ik niet kan dichten hieronder een nieuw
gedicht. Lekker zoals het niet hoort, maar who
cares.
Ik zeg: Leve de taalvrijheid!
Zonder toren
Daar sta je dan
De zon schijnt wel
Maar rond jou
schaduw
Fier in het
Hoogeland
Leegte om je heen
Maar jij staat daar
Vol trots
Je geloof is in de
hoogte
Maar je mist iets
Hoe ben je 'm
verloren?
Al die jaren
geleden
Je toren
Zeg het eens
Stak jij je kop uit
In het Groninger
land
Niet slim
Plompverloren
Zonder toren
Treur maar niet
Jij hebt je hart
Dat is zelfs mooi
Zonder toren
Reacties
Een reactie posten