Leve de taalvrijheid!


En ja hoor. We hebben weer een gevalletje ‘negativiteit viert hoogtij’ gevonden. In ons eigen gemoedelijke Groningen, tijdens de bekendmaking van de nieuwe stadsdichter.

Wat nou weer
Onze wethouder van Cultuur, jong en enthousiast, heeft als afscheidsspeech voor de scheidende stadsdichter zelf een gedicht geschreven (even doorscrollen) en droeg die voor tijdens de feestelijke avond.
Wat origineel, dapper en inlevend zijn natuurlijk jouw eerste gedachtes hierbij.
Maar nee, er zijn altijd weer mensen die daar wat van vinden. ‘Hij moet aftreden’ en ‘respectloos naar ons professionele dichters toe’ zijn zoal kreten. Hoe verzin je het.

Moed moet 
Ik vind dat zo jammer. Zelf heb ik meerdere malen onze jonge wethouder zien optreden bij officiële gelegenheden en altijd was hij vrolijk, nieuwsgierig en medelevend. Dus deze spontane actie in de vorm van een zelfgeschreven gedicht past goed bij hem.
Hadden die gevoelige zielen dan liever een standaard riedeltje gewild, als afscheidsspeech voor deze absoluut niet-standaard aftredende stadsdichter? Dat was pas respectloos geweest.

Taal is voor iedereen
Natuurlijk is het geen perfect literair gedicht, maar wat geeft dat? Goed dichten is hartstikke moeilijk (weet ik uit ervaring) en je moet er echt voor gestudeerd hebben, maar dat betekent toch niet dat wij leken ons er niet aan mogen wagen? Het gaat hier om het plezier in taal, je gevoelens omzetten in woorden en zinnen, juist datgene waar de poëzieweek waarin we nu zitten om draait.

En omdat ook ik niet kan dichten hieronder een nieuw gedicht. Lekker zoals het niet hoort, maar who cares.
Ik zeg: Leve de taalvrijheid!

Zonder toren


Daar sta je dan
De zon schijnt wel
Maar rond jou schaduw

Fier in het Hoogeland
Leegte om je heen
Maar jij staat daar

Vol trots
Je geloof is in de hoogte
Maar je mist iets

Hoe ben je 'm verloren?
Al die jaren geleden
Je toren

Zeg het eens
Stak jij je kop uit
In het Groninger land

Niet slim
Plompverloren
Zonder toren

Treur maar niet
Jij hebt je hart
Dat is zelfs mooi

Zonder toren





Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen