Mij volgen? Ik word liever gelezen (een twitteranalyse)


Twitter. Wie kent het niet. Voor mij is het lezen van de tweets in mijn tijdlijn een verslavende vlucht uit de werkelijkheid.
Als ik een dag niet getwitterd heb zullen mijn volgers dat direct merken.
Althans zo dacht ik altijd.

Ik lees alles
Laatst las ik een tweet van iemand die geen tijd had alle tweets te lezen.
Huh? Geen tijd? Niet lezen wat je volgers te melden hebben?
Ik was geschokt.
Ik vroeg me direct af hoeveel tweeps je aankunt, in je tijdlijn. Wat is het exacte getal aan te volgen tweeps zodat je alles kunt lezen?
Zelf volg ik nu 481, dat aantal is goed te doen. Waarschijnlijk omdat het vooral schrijversvolk, uitgevers en andere schrijftypes zijn. Geen familie, vrienden, collega's en noem maar op.
Onaardig misschien, ongezellig ook. Maar ik hou het overzichtelijk. En...ik lees (oké, bijna) alle tweets!

Naïeveling
Dat laatste lijkt mij nogal essentieel. Waarvoor zit je anders op twitter? Maar ik merkte dat ik weer eens behoorlijk naïef was. Toen ik mijn vraag in de groep gooide, kreeg ik verschillende reacties.
'Nee hoor, ik lees lang niet alles. Van de 600+ tweeps die ik volg. Vaak niet eens mijn mentions. Ik zit op twitter voor de interactie.’
Ik antwoordde dat ze dan misschien teveel mensen volgde. Je kunt ook ontvolgen. 
‘Dat is zo onaardig, dat doe ik alleen in noodgevallen. Zou ik zelf ook niet leuk vinden’, reageerde mijn twitterheldin.

Volgen belangrijker dan lezen?
En toen kwam er weer een belangrijke vraag. Is volgen belangrijker dan lezen? Ik word liever gelezen dan dat ik tot een groot volgersaantal behoor. Lief hoor, dat je me volgt, maar als je me niet leest wat heb ik daar dan aan?
Een ander vertelde dat ze nooit tweets terugleest als ze net heeft ingelogd. Ik vind dat knap, zelf ben ik veel te nieuwsgierig. 
En zo mis je veel.
Voor dat soort tweeps is dus de herhaling van de blogaankondiging heel belangrijk.

Verschuiving van de essentie
Wat me opvalt is dat de tendens op twitter verschuift. Had ik vroeger veel en vaak (schrijfinhoudelijk) contact met andere schrijvers, is dat nu sterk verminderd. Ik merk dat de contacten nu via facebook gaan en dat twitter echt gebruikt wordt voor enkele oneliners of schrijftips.
Is dat de consequentie van het (v)luchtige van twitter? Of wordt nu duidelijk waarvoor twitter oorspronkelijk bedoeld was en heb ik het concept in beginsel niet begrepen?
 
En jij?
Hoe gebruik jij twitter? Wat zet je er wel en niet op? En is jouw twittergedrag veranderd in de loop der jaren?
Ik hoor het graag.







Reacties

  1. Aritha Vermeulen23 september 2014 om 12:30

    Ik gebruik twitter alleen om een linkje te plaatsen naar een nieuwe blog. Twitter hangt er een beetje bij.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen