Trilogieën zijn voor luie schrijvers
Nu mijn thriller Cum Laude zeer binnenkort naar de
laatste proeflezer gaat en dus bijna klaar is, droom ik steeds vaker over het
schrijfleven na Cum Laude.
In hemelsnaam, waarover moet ik dan schrijven? Een heel
nieuw verhaal bedenken met compleet andere personages in mijn hoofd, het lijkt
me een hele klus.
Lekker makkelijk
Dus dacht ik heel stiekem: dan schrijf ik toch een vervolg
op Cum Laude, gewoon weer gezellig met Juul als hoofdpersoon. Tot voor kort
vond ik dat altijd wel erg makkelijk van de schrijver. Niet creatief genoeg om
een nieuw personage te boetseren? Te lui, dus even snel scoren met een vervolg?
Maar Juul is iemand die een behoorlijke ontwikkeling
doormaakt en in een nieuw verhaal kan ze nog van alles beleven en haar nieuwe
karakter uitproberen.
Mooi makkelijk voor mij.
Toch wel.
In de mode
In de boekenwereld zie je steeds vaker dat schrijvers
meerdere boeken met dezelfde hoofdpersoon schrijven. Op social media roepen de lezers na het eerste deel om meer en meer. Heel
verleidelijk voor de schrijver, dus voldoen ze maar al te graag aan de vraag.
Vooral in het thrillergenre lijkt dit een trend.
Vooral in het thrillergenre lijkt dit een trend.
Verloedering
Toen ik ’trilogieën in de literatuur’ googelde kwam ik op ‘Eeuwig zingen de trilogieën.’ Een klagelijk stuk over het verdwijnen van het
verschil tussen lectuur en literatuur, maar ook met een flinke por in de rug
van de trilogieën. Die, volgens de schrijver van dit stuk, puur geschreven en uitgegeven
worden voor de centen.
Iedereen kent de ‘vijftig tinten reeks’, die bewijst dat de
schrijver van dit stuk gelijk heeft. Van kwaliteit is geen sprake, dus
verloedert de literatuur.
Net als in de film
Maar is het niet zo dat in de filmwereld de opvolgende delen
altijd slechter zijn? Hoe zit dat in de literatuur? Ik heb alle delen van de Ludde Menkema-trilogie van Lupko Ellen gelezen en vind dat elk opvolgende deel van
hem beter is. Maar of dat voor alle schrijvers geldt?
Wel of geen trilogie, blijft de vraag. Zelf moet ik eerst maar eens zorgen een heel manuscript af
te krijgen, dus voorlopig blijf ik lekker dromen over de schrijftoekomst.
Het lijkt mij juist moeilijker om een trilogie te schrijven dan een op zichzelf staand boek. In deel twee en drie moet je erin slagen het personage boeiend te houden en te laten groeien zonder het al te radicaal te laten veranderen, het allerlei nieuwe, maar tegelijkertijd geloofwaardige dingen mee te laten maken, de verhaallijn voort te zetten op een manier die past bij het eerste deel, maar weer geen herhaling van het voorgaande verhaal wordt. Best een uitdaging!
BeantwoordenVerwijderenOverigens lijkt het mij wel weer erg leuk om te doen, maar inderdaad, eerst een manuscript afronden en daar iets moois van maken.
Als lezer vind ik een trilogie wel fijn. Maar ja misschien ben ik dan wel een luie lezer.
BeantwoordenVerwijderenik vind het heerlijk als boeken over dezelfde personages gaan, zoals die prachtige inspecteur Gamache van Louise Penny en al die mensen uit dat dorp.
BeantwoordenVerwijderen