‘Welk boek gaan we huren bij de bioscoop?’



Vandaag is de dag van de vuurdoop. Ik neem mijn kinderen (peuter en kleuter) voor het eerst mee naar de bibliotheek. Een test. Met risico, want peuterdochter is het type wervelwind, dus heb ik enige angst of alles heel blijft.

Kleuterzoon is zeer opgetogen. Hij springt op en neer en roept: ‘Mama, welk boek gaan we huren bij de bioscoop?’
‘Bibliotheek.’
‘Zijn er ook films?’
Met z’n allen op de fiets, lege rugzak achterop, gaan we naar de stad. Ook ik heb er zin in, want vaak heb ik gedagdroomd over dit moment.

Draken
In de bieb gooien we sjaals en mutsen los en rennen naar de lift. Naar beneden, naar de kinderboekenkelder. Wat een feest.
Overal, ja het zal je niet verbazen, boeken. Kasten vol. Een walhalla. Voor een moeder als schrijfster en voor de kinderen van de moeder als schrijfster.
En die heerlijke banken. Ik zie mezelf daar al zitten, onder elke vleugel een kind, met boeken over draken en dat we de tijd vergeten en dat de mevrouw van de bibliotheek ons vlak voor sluitingstijd zachtjes uit onze cocon wakker maakt.

Knuffelgevecht
Maar goed, dan is er daar zo’n alleraardigst speelhuisje. ‘Huisje voor boeken’ staat erop. Met ramen en een deur en een lading knuffels erin. Mijn kroost rukt de schoenen uit en duikt tegelijk het huisje in, een door de deur, de ander door het raam. Wat een feest.
Even sta ik, met een stapel boeken onder mijn arm, erbij te kijken. Maar niemand merkt mij op. Ik probeer nog: ‘zal ik even voorlezen?’ Kleuterzoon laat zich 1 tel verleiden, om vervolgens weer bij zijn zusje in het huisje een knuffelgevecht te starten.

Tanneke en Jacob
Maar wat geeft het. ‘Tanneke de heksenprinses’ lacht me al toe, net als ‘Jacob en de zeven dieven’ met prachtig mooie Anton Pieckachtige tekeningen (die heb ik stiekem voor mezelf meegenomen). Ik wurm mij op zo’n gekleurd kleuterstoeltje en vergeet alles om mij heen.
Alsnog.
In mijn eentje. Maar wat een feest.

Goede vangst
Als het tijd is om naar huis te gaan, stempelen (onwaar het is een scanner, maar ik hoorde het andere moeders zeggen, dus zei ik het ook) we onze vangst, nemen een kleurplaat mee en voelen ons als Koos de Drakenkoning te rijk.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen