Op de radio! Mijn debuut

Wat maak je als schrijver toch veel leuke dingen mee. Zo werd ik vandaag geïnterviewd op de heuse radio. Het was zo ontzettend leuk! Nu ik dit (inmiddels uren later) schrijf, ben ik nog steeds hieperdepieper.

Samen met Lilian Schneider en Rita Spijker zijn wij vanochtend te gast in het radioprogramma ‘De centrale’ van RTV Noord. Wij mogen vertellen over de verhalenbundel ‘Overgave’, die aanstaande zondag 9 februari gepresenteerd wordt.

Als mijn haar maar goed zit
In de studio bij RTV Noord
Eigenlijk alles op deze ochtend doe ik voor het eerst van mijn leven. Zo stap ik het immense gebouw van de ‘Mediacentrale’ binnen, een ontvangsthal ter grote van een voetbalveld, of nog groter ligt aan mijn voeten.
Eenmaal binnen bij RTV Noord zitten Lilian en haar man me al op te wachten. Even gauw naar toilet (zit mijn haar goed?), loop ik langs de visagieruimtes. Dit hele avontuur wordt met de minuut serieuzer, zo blijkt. De zenuwen die ik vakkundig naar de achtergrond gedrukt had, zijn weer terug. Gelukkig is er koffie.
Ah, daar is Rita. We bespreken nog even snel wie wat gaat zeggen en dan worden we opgehaald. Het gaat nu echt beginnen!

Toch op TV!
En daar is hij. Onze gastheer René Walhout staat ons vrolijk op te wachten. We nemen plaats achter heuse radiomicrofoons, man man, het is net echt allemaal. ‘Wat is dit leuk!’, zeggen we de hele tijd tegen elkaar. Ik heb het gevoel dat mijn lach breder is dan mijn gezicht.
Gister grapte ik op twitter wat ik in hemelsnaam aan moest trekken voor mijn radiodebuut. Gelukkig dat iemand daar serieus op reageerde, want we kwamen via de webcam alsnog op tv.

On air
We maken kennis met René, al snel voelen we ons helemaal thuis. We lachen en gieren wat af. Nog even kort wat vragen doornemen en dan gaat de rode lamp op tafel aan, ten teken dat we in de uitzending zitten. Meteen zijn we stil en luisteren naar de aankondiging van René. De rest van ons radio-optreden kun je hieronder beluisteren. (van 10.15 uur tot 10.30 uur, even schuiven met het balkje)



 BN-ers
Wat was het leuk, en spannend en verslavend. Helemaal hyper staan we na afloop nog na te praten. Op mijn telefoon stromen meteen de enthousiaste reacties binnen. Hoe mooi het allemaal klonk, hoe goed we op tv leken. Ik voel me een echte beroemdheid.

Dus nu op naar de boekpresentatie, komende zondag. Lilian verwacht minimaal honderd man/ vrouw, dus dat wordt geheid een knalfeest.




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen