Alweer op de radio? Ja! En ook signeren…


Stapels boeken onder de arm, een pen in de hand. Zo liepen wij schrijfsters van de verhalenbundel Overgave rond bij de boekpresentatie op zondag 9 februari 2014. Hilariteit alom natuurlijk, want hoe doe je dat? Al jouw bundels gesigneerd krijgen, ze niet uit het oog verliezen en ondertussen de bundels van je mede

schrijfsters signeren?

Een hele eer
Wat was het leuk om zoveel enthousiaste mensen bij elkaar te hebben, en onze fans die graag per se mijn naam bij mijn verhaal wilden hebben. Ik voelde me zeer vereerd!


Maar wat schrijf je nou in zo’n bundel? (Slechts een keer eerder had ik een signeerervaring, en toen al na een bundel het zweet op mijn bovenlip) Zet je een handtekening? Of alleen je naam? Ja, wat weet ik als beginneling er ook van.


Don’t worry

En gelijk die dag erna had ik mijn tweede radio-interview. De eerste keer was in de studio van RTV Noord, samen met twee andere schrijfster, maar nu was ik alleen.

Dat vond ik best spannend.

In gesprek met Rosa Timmer
Ik zou rond 20.45 uur gebeld worden door Radio Glasnost en dan vijf tot zeven minuten een gesprekje hebben met de presentator. Via de mail uitte ik mijn zorgen over mijn onervarenheid, als antwoord kreeg ik: ‘maak je niet druk, dat doen wij ook niet’. Nou als je daar niet ontspannen van wordt…


Op de radio

Dus zo geschiedde. Gelukkig had ik mezelf goed voorbereid, dus verliep het gesprek vrij ontspannen. Afgezien van mijn ‘dat is een goede vraag’-herhalingen om tijd te winnen voor een briljant antwoord en mijn knalrode wangen na afloop (goddank zat ik niet in de studio) is het best een mooie promotie voor ‘Overgave’ geworden (al zeg ik het zelf).

Via deze link kun je het interview beluisteren (even scrollen naar beneden, duurt vijf minuten).

Wat is het toch geweldig leuk om zo bezig te zijn met schrijven, publiceren en promotie… Dat smaakt naar meer, zou ik haast zeggen. Maar ja, eerst eens een heel boek schrijven.

'Overgave' schrijfsters


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen