Wij schrijfsters kunnen ons beter laten ombouwen


De laatste tijd hoor ik steeds meer stemmen die vinden dat de vrouwelijke schrijvers benadeeld worden. Zelf was ik hier nooit zo mee bezig, ik schreef mijn verhalen en blogs en dat was dat.
Maar na het zoveelste bericht over dit onderwerp, begint het me toch te jeuken. Twijfel slaat toe. Ik ben een vrouw en ik schrijf. Kan dit ooit goed komen?

Wat gaat er zoal over de tong?
Allereerst de Gouden Strop, ‘de prijs voor het beste oorspronkelijk Nederlandstalige spannende boek’. In de longlist staat welgeteld 1 vrouw (1 van de 11).

Wat nog meer?
Het Boekenweekgeschenk 2014 wordt geschreven door Tommy Wieringa, een man inderdaad. Een geweldige schrijver, en wie anders schrijft het beste over het thema ‘Reizen’?
Maar ook hier verontwaardiging.

Dat was het wel, zeker?
Helaas. ‘Opzij’ schreef afgelopen week het artikel: ‘Lekker ding kan schrijven.’ Over dat ‘slechts iets meer dan een kwart van de recensies gewijd is aan een boek van een vrouw’

Eigenlijk is het net als in het echte leven, waarin slechts 11% van de topfuncties bekleed wordt door vrouwen, waarin we het liefst alleen (verkoop)advies krijgen van mannen en waarin mannen nog altijd beter voetballen. Om zo maar een paar voorbeelden te noemen.
Waarom dan toch die verontwaardiging, vroeg ik mij af.

Alleen vrouwen lezen boeken
Is het omdat het hier om boeken gaat? Dat vrouwen meer lezen dan mannen en dat vrouwen daarom vinden dat de boekenwereld meer een vrouwendomein is?
Maar de meeste uitgevers zijn dan weer van het mannelijk geslacht.

Moeten wij vrouwen ons dan maar laten ombouwen? Zodat onze schrijfsels wel naar waarde worden gewaardeerd?
Interessant is trouwens, dat er diverse mannelijke schrijvers zijn die onder een vrouwelijk pseudoniem schrijven. Ik ben nieuwsgierig naar de reden.

Het tij keren
Dat het rommelt tussen mannen en vrouwen en vrouwen en mannen in de literatuur is duidelijk. En of we ooit tot een 50/50 situatie komen, is de vraag. We kunnen dus rustig vaststellen dat de boekenwereld een prima afspiegeling is van het echte leven.
En zijn wij vrouwelijke lezers misschien zelf ook debet aan deze mannencultuur? Koop vanaf nu alleen nog boeken van vrouwelijke schrijvers en wie weet zijn de cijfers volgend jaar omgekeerd.  


p.s. Volgende week blog ik over de verschillen die mij opvallen tussen thrillers van mannelijke- en vrouwelijke schrijvers.



Reacties

  1. Heldinne28 april 2013 om 11:09

    ja, en dan zo'n NRC-redacteur die verkondigt "dat komt omdat wij alleen literatuur recenseren" uhhuh ...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Janneke Heimweg28 april 2013 om 12:16

    Dat meen je niet! Wat een, laten we zeggen, 'bijzondere' reactie van zo'n redacteur.
    Bedankt voor je opmerking, trouwens.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Rita29 april 2013 om 07:59

    Ik hou helemaal niet van mannenboeken. Ok, alleen nog boeken geschreven door vrouwen, ja?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Anoniem29 april 2013 om 12:55

    Ik vraag me ook af hoe het zit met de hoofdpersonages in de literatuur.
    Als ik mijn lijst bekijk met gelezen boeken, merk ik inderdaad dat er maar één vrouwelijke schrijfster tussen de auteurs zit (en dan gaat het nog om een werk van Jane Austen dat we verplicht moesten lezen voor een literatuurvak), maar ten tweede valt het ook op dat er maar heel weinig vrouwelijke hoofdpersonages voorkomen in die boeken: Madame Bovary, Lucia (een schitterend gebrek) en Emma (Jane Austen). Misschien is het interessant om dat ook eens te bekijken :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Janneke Heimweg29 april 2013 om 21:40

      Bedankt voor je reactie. Dat is inderdaad interessant om naar te kijken, het aantal vrouwelijke hoofdpersonages in literatuur.
      In thrillers, van Nederlandse schrijfsters, is de hoofdpersoon wel vaak een vrouw. Dan rijst de vraag of die thrillers dan als literatuur mogen worden beschouwd (maar dat is weer voer voor een andere blog).
      Ik zal er de komende week over nadenken en neem dit onderwerp mee in mijn volgende blog.

      Verwijderen
  5. Anita Willems5 juni 2013 om 12:07

    Auteur Pauline Slot heeft over dit thema een aardige boom opgezet. Ik geloof dat zij ook een keer geroepen heeft dat ze zich maar om moet laten bouwen tot man om als auteur serieus genomen te worden.
    Ik snap haar verontwaardiging, want ze schrijft prachtige literaire boeken, maar is desondanks vrij onbekend.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen