Een bom onder het thriller genre

Afgelopen week had ik mijn eerste serieuze schrijfdip. Ik had er gewoon geen zin in. Mijn armen en hoofd voelden zwaar, de twee trappen naar mijn schrijfzolder leken de Mount Everest.

Ik schreef er een ‘klaagblog’ over waarvan ik, goddank, tweederde weer schrapte. Wat overbleef leek zowaar op een ontdekking: een thrillerschrijver is een hokjesschrijver.

Hoezo spannend?

Ik bedacht me dat de term ‘spannend’ subjectief is. Het thrillergenre is dat dus daarmee ook. Wat voor de ene lezer spannend is, hoeft dat voor de andere niet te zijn.

In godsnaam, hoe doe ik dat dan? Met mijn loei spannende thriller? En is het niet zo, dat als er ook maar eén lezer is die mijn verhaal niet spannend vindt, ik als thrillerschrijver simpelweg gefaald heb?

Hokjesschrijver

Er wordt weleens denigrerend gedaan over het thriller genre. Dat het schrijven hiervan makkelijker is dan een roman of dat iedereen een thriller kan schrijven.

Maar met bovenstaande alinea in het achterhoofd, is een thriller schrijven misschien wel des te moeilijker.

Je schrijft onder druk. Er is immers een etiket op je werk geplakt, je hebt jezelf in een hokje laten plaatsen en dat schept verwachtingen. Je belooft aan de lezer dat je verhaal of boek spannend is. En wat als dat het dan niet is?

Valse opluchting

Hoe zit dat dan met de literaire thriller? Een subgenre waarmee je kunt thuiskomen, je mag opgelucht ademhalen dat jouw verhaal tenminste nog literair te noemen is. Wat dat dan ook moge betekenen.

Maar ligt de druk bij een literaire thriller niet nog hoger? Nu moet de schrijver aan twee verplichtingen voldoen. Een dubbele belofte moet worden ingelost.

Is het bovenstaande dat mij belemmerde een zinnig woord aan ‘Cum Laude’ te schrijven? De angst dat ik niet spannend genoeg schrijf, dat ik mijn thriller beter een spannende roman kan noemen om uit het hokje te komen? Om te vluchten van de schrijfdruk die het thriller genre met zich meebrengt?

Even kwam die gedachte in mij op, maar toen dacht ik aan mijn verhaal en aan mijn hoofdpersonages en hun drijfveren. Ik weet het zeker: ik schrijf een thriller.

Bedankt voor het lezen. In ieder geval ben ik door het schrijven van deze blog weer in een ‘schrijfmood’ gekomen en zal ik verder schrijven als nooit te voren. 

Beloftes waarmaken.


(Foto Mount Everest: theatlantic.com)