Culturele Zondag: belgische bonbons in de hoofdrol

Klokslag 13.00 uur kom ik aan bij ‘Het Paleis’.  Mijn ongewone stiptheid heeft twee redenen:
       1)      Ik heb er zin in,
       2)      Ik heb nog andere feestiviteiten deze middag en moet helaas dus weer vroeg weg.

Bij de ingang een manspersoon in gele stofjas en halve bivakmuts. Een bezoeker of een act? Altijd spannend en verrassend zo’n Culturele Zondag.


NNT- Don Juan
Als enige, en waarschijnlijk ook als eerste, loop ik het ‘Spectrum’ binnen voor ‘The making of Don Juan’. Ik word vriendelijk verwelkomd met een kersenbonbon aan een kaartje. Een prijsvraag: wat is mijn beste openingszin? De prijs: twee vrijkaarten voor de voorstelling Don Juan.
Als schrijver zou mij natuurlijk nu meteen talloze openingszinnen (zonder spelfouten) te binnen moeten schieten, maar niets is minder waar. Ik word afgeleid door de knappe hoofdrolspeler die op beeld antwoord geeft (in zwoel Belgisch) op diepzinnige vragen. Ik zak neer op de rode zitzakken en stop de bonbon in mijn mond. Ik kauw en geniet.

Verderop zie ik dat het in het Fablab al gezellig druk is. Ook bij het kinderatelier is het al een drukte van belang, ik zie kastanjes en pijpenragers en voel direct plaatsvervangend enthousiasme.

Kerstverlichting en neonpijlen leiden mij de trappen op, naar de bovenste verdieping. Naar de vele ateliers die deze middag open zijn, een kunstzinnige boel.

In het atelier van grafisch ontwerper Maria Heikens is Sigrid Stuut te gast met prachtige schilderijen van waddenlandschappen. Ik hou van de wadden, het schrijft goed daar.
Maria verontschuldigt zich over het feit dat ze haar atelier nog niet volledig hebben ingericht voor deze middag. Er wordt nog druk overlegd over de beste plek voor de werken van Sigrid. Trots vertelt Maria dat Sigrid in het blad ‘Noorderland’ staat.
Gauw laat ze me haar eigen werk, met als thema de Tweede Wereldoorlog, nog even zien en dan moet  ze toch echt weer verder met Sigrid.

Helaas moet ik weg voordat de koren überhaupt een noot gezongen hebben, maar ik merk op dat het al snel behoorlijk druk wordt in en rond de Erlenmeyerzaal. Dit wordt zeker weten een topfeest en een topmiddag.

Gelukkig is er al snel weer een volgende Culturele Zondag en wel op 16 december 2012, met een veiling, kerstmuziek en nog veel meer. Kom jij ook?


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen