Beloftes in een oude graansilo


Verslag van een nieuw literair programma in stad Groningen.

'PRIORITIES, PRIORITIES, PRIORITIES’ en dan nog luider, galmt het door de vroegere graansilo. Bill Mensema, een rasechte performer, denkt hardop na over de dingen in het leven die er echt toe doen.
Zijn nieuwste roman ‘Captain Liefie’, over het vervoeren van een lijk in een rijnaak, heb ik nog vers in mijn geheugen. Nu ik Bill in real life zie, valt de humor en ironie in zijn teksten goed op zijn plaats.

Gisteravond was de eerste editie van het maandelijks literaire programma 'Silo Passage' van Uitgeverij Passage.
Wat een spektakel!
De zaal (volgens de uitgever uitgekozen zodat als er 10 mensen zitten, het ook nog gezellig is) zit bomvol. Krukken worden aangesleept, men zit nog net niet bij elkaar op schoot. Dat belooft wat! Laat het thema van deze avond nou net ‘belofte’ zijn.

Er is dan ook een goede programmering. De nieuwe huisdichter van de RUG, Pauline Sparreboom (1989), opent de avond met haar winnende gedicht ‘Geef me iets te weten’. Met een grote, warme glimlach en stralende pretogen draagt ze voor alsof ze al jaren niets anders doet. Ze is jong, ze is mooi, ze is literatuur.
Samenvattend vraagt ze zich af: ‘Wat gebeurt er als iemand een belofte is, maar niet in staat is die belofte waar te maken?’

Anton Brand vertelt over een veelbelovend opera-componist, begin vorige eeuw, die al op zeer jonge leeftijd stierf.

Job Breemer ter Stege leest voor uit zijn debuutroman ‘Pontus’. Over het moment waarop hij hoorde dat Sinterklaas niet bestaat, de belofte die niet beloofd werd. Hoe voelde jij je toen je het hoorde? Wie vertelde het je en waar was je toen?

Na elk optreden oorverdovend applaus. Er heerst een vriendelijke, ons-kent-ons sfeer en men is blij voor elkaars prachtige optreden. Wat een show!

Tijdens de pauze vertrouwt Pauline me toe dat ze blij is dat ‘het erop zit’, nu gauw roken: ‘de volgende keer ga ik op het podium roken. Hoe cool is dat?’

Het programma na de pauze (Marcella Veldthuis, Rosa Timmer, Joost Oomen en Groningse zanger Swinder) heb ik moeten missen.

Maar gelukkig (voor mij, maar ook voor jou als je deze avond gemist hebt) is op woensdag 14 november de tweede editie van dit spetterende literaire programma, met weer andere interessante schrijvers!


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen