'Hoe staat het met je boek?'


De laatste tijd blog ik veel over mijn boek in wording. In deze boekblogs veel twijfels, bovendien mopper ik hardop over de voortgang (is die er wel?). Gelukkig mag ik bloggen over ‘Culturele Zondag’ zodat er zo nu en dan ook eens wat vrolijkers te lezen valt.

Een aantal dingen zijn mij opgevallen sinds ik hardop heb gezegd dat ik een boek ga schrijven.
Ik merk dat ik de zin: ‘ik schrijf aan mijn eerste boek’ nog steeds niet hardop, zonder hakkelen kan zeggen. Vaak komt het woord ‘misschien’ erbij in de zin of lach ik mijn bekentenis weg in de lucht. Meestal voeg ik er snel achteraan: ‘net als 1,5 miljoen anderen in ons land’.

Wat gebeurt hier? Schaam ik mij? Twijfel ik aan mijn kunnen? Ben ik bang voor wat anderen van mij zullen vinden als men dit nieuws hoort? Ben ik te nuchter en overheerst het gevoel: ‘eerst zien dan geloven’? Ben ik bang mijn hoofd boven het maaiveld uit te steken?
Ik denk dat in al deze vragen een kern van waarheid zit. Het feit dat ik ze hier zo uit mijn mouw schut, zegt genoeg.

Toch wil ik dit echt. Ik wil echt een boek schrijven. IK WIL EEN BOEK SCHRIJVEN! Maar waarom dan toch? Wat bezielt me? Waarom wil ik dit?
Denk ik dan werkelijk, ergens in mijn achterhoofd, dat mijn boek zal worden uitgegeven? Dat juist ik, en niet die anderen, zal debuteren? Kennelijk…

Maar wat komt er veel gevoel bij kijken. Neem alleen al mijn bovenstaande overpeinzingen.
Euforie (ik wil positief beginnen) toen ik voor mezelf besloot: ‘ik ga het doen’. Eureka toen ik mijn belangrijkste platform bedacht. Gezonde spanning omdat ik overtuigd ben dat ik een origineel verhaal te vertellen heb.

En ook…

Vertwijfeling wanneer ik weer eens niet weet hoe het verder moet met mijn scèneketting. Teleurstelling als ik mijn tweede mindmap de prullenbak in keil. Irritatie omdat ik nog steeds geen sluitend plot heb.

Ik ben nu ongeveer acht weken bezig. Maar dat ‘bezig zijn’ betekent vooral nadenken, ideeën noteren en vervolgens weer doorstrepen en veel pogingen om een scèneketting te rijgen. Dus niets van dit alles heeft nog iets met een boek in wording te maken.

Dus modder ik lekker door. Ik ga er voor! Gelukkig schrijf ik blogs, dus mijn schrijfmotor blijft in ieder geval geolied.

Bedankt weer voor het lezen.




Reacties

  1. Anita Willems30 september 2012 om 10:08

    Hallo Janneke,

    Sinds kort volg ik je blog. Dat komt omdat ik zelf een blog ben begonnen; in 365 dagen een moord mysterie schrijven. Ik was op zoek naar anderen op het web die dit ook doen, maar kan ze tot nu toe niet vinden. Wel vond ik jouw blog en ben met plezier blijven hangen. Dat zal deels wel komen omdat ik in Groningen woon.
    Blijf lekker doormodderen zou ik zeggen, het modderen an sich is al een leuk onderdeel van schrijven. Ik ben heel benieuwd naar je boek.

    Groeten Anita

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Anke Portenge10 oktober 2012 om 10:20

    Hoi Janneke, ik snap je vertwijfeling, je zoektocht en onzekerheden. Wil wel nogmaals zeggen dat ik het verhaal dat je in je hoofd hebt en dat moet rijpen tot een boek heel origineel en gedurfd vind. Ga dus door! Lekker schrijven, niet teveel aan uitgeven denken. Eerst moet het uit dat koppie van je op papier! Grotendeels althans.
    Groetjes Anke

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen