Culturele Zondag: 'Dans je blij!'


Na elf spetterende ‘Net Naast Noorderzon’ dagen in ‘Het Paleis’ in Groningen, gaan we nu weer over op de orde van de Culturele Zondag.
Lekker vaak in het jaar kun je bij ons je zondagmiddag verrijken met kunst en literatuur.

Het thema van deze Culturele Zondag (16 september) is ‘Dans en Beweging’. Ik heb altijd veel bewondering voor goede dansers. Op het afgelopen Noorderzonfestival heb ik ook weer verschillende dansshows gezien, die mij deden gloeien van ontzag.

Om eerlijk te zijn ben ik niet zo’n danser. Ik ben een schrijver. En of een schrijver al dansend zijn teksten kan produceren?

Wat wel een mooie link is, is het feit dat een schrijver regelmatig zijn schrijfhoofd moet ordenen. Sport, dus ook dansen, is hiervoor een zeer goed hulpmiddel.
Bovendien word ik altijd erg vrolijk van dansen, dus dat schrijft stukken beter.

Wat is er zoal te dansen?
-                    - Workshops ‘moderne dans’ door Club Guy & Roni en Random Collision.
-                    -  DJ Kaan draait totdat we de blaren op onze voeten hebben.

Is er literatuur?
-       Ja zeker! Uitgeverij Passage presenteert ‘Poëzie in beweging’ op het voorplein in het rode prieeltje. Wielerdichters dragen voor uit ‘De dood en het peloton’.

En verder?
Lees zelf de flyer en laat je verrassen zondag 16 september 2012 van 13.00-17.00 uur in ‘Het Paleis’ in Groningen.

Tot dan(s)!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen