Nieuw project! Ik word een radiomens

Het is een feit. Ik heb een nieuw project. Ik zou willen zeggen dat het een schrijfproject is maar dat is deels waar. Ik ben namelijk sinds kort redacteur bij Glasnost radio (het magazine voor kunst en wetenschap). Wat een feest.
Ik schrijf (gelukkig, ik hoef niet helemaal zonder) de vragen voor interessante gasten, nodig ze uit (telefonisch of in de studio) en bel (of ontmoet) ze dan in de uitzending.

Vuurdoop
In actie tijdens de uitzending. Netjes armen over elkaar...
Afgelopen maandag was mijn eerste keer. Ik was goed voorbereid en had er zin in. Met zweet op mijn voorhoofd van opgewinding, ‘Hoe lang nog tot de uitzending?, nam ik plaats achter een enorme tafel met duizend knoppen (gelukkig zijn er dan handige jongens die er verstand van hebben) en belde ik met mijn eerste gast ooit, Reggie Naus, de kinderboekenschrijver. Hier hoor je hem live in de uitzending.

Waarom redacteur?
Als schrijver heb je soms tijden dat je niet schrijft. Je manuscript ligt bij proeflezers en je wacht duimendraaiend af op hun oordeel. 
Nou dat is niets voor mij. Na een week, of twee hooguit, op de bank hangen ebt het heerlijke gevoel van: ‘O wat is het toch fijn dat ik hier zomaar doelloos kan liggen zappen’ weg en dan wil ik weer wat doen.
Dus toen ik de vacature las (die staat nog steeds open trouwens, dus als je zin hebt: kom erbij!) wist ik meteen dat dit iets voor mij zou zijn.
Natuurlijk word je grondig ingewerkt want je bent niet zomaar redacteur (althans, ik niet). Dus je leert er ook gelijk weer een heleboel van.

Dus op naar de volgende…

En het leukste is dat ik zelf ook ooit geïnterviewd werd door de mensen van Glasnost radio.
  

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen