Betutteling is de vijand

Stel je voor: je werkt in een groot openbaar gebouw waar dagelijks veel bezoekers komen.
Sommigen daarvan dienen te roken.
Voor de hoofdingang, waar jij dagelijks door naar binnengaat. Telkens als je 's ochtends vroeg door de rookwolken naar binnen moet, hou je je adem in totdat je veilig door de draaideur bent.

Stel als jij niet de enige bent die daar last van heeft en dat je werkgever duidelijke rookverbodborden heeft neergezet en dagelijks de rokers aanspreekt op hun gedrag. Stel als dit al jaren niet werkt en dat de bezoekers gewoon door blijven roken (want ze kunnen niet lezen?) 

 

Stel dat er belangrijk onderzoek is gedaan naar hoe dit probleem aan te pakken. En stel dat je dan op een kwade dag hoort dat je werkgever bedacht heeft om de gedragsregels te herformuleren zodat de fanatiekelingen beter begrijpen waarom ze niet bij de (hoofd)ingang mogen roken (want ze kunnen niet zelf nadenken?)

En stel dat je dan tot je verbijstering leest dat jij als medewerker gevraagd wordt om die rokers op hun gedrag aan te spreken. En dat dan de bedoeling is dat je ze meeneemt naar de plek waar ze wel aan de verslaving mogen werken. En stel dat je dan bijna van je stoel valt omdat je ook nog gevraagd wordt om en passant te melden dat er een plek is in het openbare gebouw waar men de rokende medemens helpt te stoppen.

Stel je dan even voor hoe jij je zou voelen. In een samenleving die steeds meer van betutteling aan elkaar hangt, waar een mens niet meer verantwoordelijk is voor zijn eigen (wan)daden en waarin we dienen te worden aangesproken op ons gedrag omdat we zelf niet meer hoeven (en kunnen) nadenken.
Op een werkplek waar men van je verlangd je te mengen in een probleem dat groter is dan jezelf. Met je goeie gedrag.

Stel je tot slot eens voor wat er zou gebeuren als je zo'n rokend persoon daadwerkelijk aanspreekt. En als je dan nog niet op de grond ligt met een gebroken kaak en je hem vervolgens meeneemt naar de juiste plek en hem tot slot nog eens wijst op de mogelijkheid om te stoppen....
Ja, stel je maar eens voor hoe het dan met je afloopt.