Over Bastognekoeken, een blote buste en de synagoge

Zevenenvijftig minuten en evenveel seconden (ja echt waar) aan opnamemateriaal op mijn nieuwe Olympus voicerecorder. Mijn eerste officiële interview voor mijn thriller ‘Cum Laude’ is een feit. Gistermiddag sprak ik met Marcel Wichgers, de directeur van de Stichting Folkingestraat Synagoge. En het was zo leuk! Met als klap op de vuurpijl een rondleiding door het gebouw.

Sfeer proeven

Dit keer ben ik ruim op tijd, waardoor ik nog even kan rondhangen aan de kop van de Folkingestraat, onder het wakend oog van de Davidster boven de ingang van de synagoge. Nog nauwelijks voorbij het godshuis, op de hoek met de Nieuwstad, stuit ik op een dame met ontblote borsten en uitdagende netkousen die in haar voordeur staat, lachend en wenkend naar voorbijgangers. Dat vind ik nou het mooie aan deze buurt, religie en lust gaan goed samen.

“In mijn jeugd was hier de rosse buurt”, roept een dame op leeftijd op de fiets naar haar vriendin die achter haar fietst. “Dat is nu niet meer zo.” Ze zegt het terwijl er net op dat moment een auto stilstaat voor de mevrouw met de netkousen. Wat de dame op de fiets dan zegt, stamelt waarschijnlijk, versta ik niet. Maar mijn middag kan al niet meer stuk.

Koekje erbij?

“Neem een koekje, als je wilt”, Marcel Wichgers houdt me een schaaltje voor met heerlijke Bastogne koeken. Uit angst dat ik met mijn gekraak de geluidsopname verstoor bedank ik, de rest van het interview continue het water in mijn mond wegslikkend.

We zitten in een ruime kamer waar tweewekelijks op woensdagavond de sjoeldienst voor de komende zaterdag wordt voorbereid.

Natuurlijk praten we over mevrouw Lenny Wolgens Salomons, de heldin van mijn verhaal die ervoor zorgde dat de synagoge kon blijven bestaan. Ook hebben we het over de gemeenteraadsstemming voor het behoud van de synagoge in 1976, met 20 stemmen voor en 19 tegen werd het gebouw gered van de sloophamer. Met mijn thrillergeest zag ik daar meteen een complot in, maar ik bleek de enige want zelfs in die roerige tijd nam iedereen de uitslag voor lief. “Het had ook zo de andere kant op kunnen vallen”, aldus Marcel Wichgers.

On top of the world

Kast met Thora rollen

Daarna krijg ik een heuse privérondleiding. Eerst naar het religieuze gedeelte, ik mag de heilige kast zien waarin de Thora rollen (maar liefst acht waarvan een in gebruik) zijn opgeborgen. Een groot gouden gevaarte, beschreven met Hebreeuwse teksten uit de Thora, verscholen achter een prachtig velours groen gordijn. Daarna de voormalige vrouwengalerij, via een tochtig trappenhuis dat ik eens eerder ‘ontdekte’.

En dan op naar de toren, waar in mijn verhaal de ontknoping plaatsvindt. Een zware, ijzeren vlizotrap ontvouwt zich (op thrillerachtige wijze krakend) voor ons en daar gaan we. We komen aan op een houten overloop, de zon schijnt prachtig door de gekleurde glas-in-loodramen, het opdwarrelende stof in alle kleuren van de regenboog tonend. We nemen nog een trap, van hout dit keer, heerlijk bezaaid met stof en spinrag en dan mag ik op het balkon staan en kijk zo de Folkingestraat in, met een prachtig uitzicht. Wat ben ik een geluksvogel dat ik hier zomaar mag staan, met zo'n aardige alleswetende gids.

“Is dit hoog genoeg voor je verhaal?”

Ik wil hoger en dat kan. Op naar het uiterste punt, de koepel. Nog een houten, steile trap met halverwege een interessante deur naar buiten, naar een smal pad langs de dakrand. “Leuk voor een achtervolgingsscène?” Fijn, zo’n meedenkende directeur. Dan staan we bij het loodzware luik, naar de koepel. Maar misschien moet ik dit alles helemaal niet vertellen, want anders koopt niemand meer mijn boek.

Kortom het was een erg leuk en leerzaam interview. Nu ga ik eerst die zevenenvijftig minuten veiligstellen.

Bron foto's: eigen