Behandel taal als je moeder


Al dagen denk ik erover na, maar niets schiet me te binnen. Wat nu? Mijn blogzaterdag komt er weer aan en ik heb geen flauw idee waarover ik het zal hebben.

Paniek 
Dus postte ik gister een laatste wanhoopstweet of iemand, wie dan ook, een onderwerp wist. Iets waarover ik me kan opwinden want dat schrijft lekkerder. Het ging over lawaai en grasmaaiers en het verschil tussen lijden en leiden (en dat ik dus weer de verkeerde gebruikte in de reply (zie tweet van @Pascal_Appel hieronder), waardoor er een buitengewoon bijzondere betekenis ontstond). Dus daarom ga ik nu deze lijst uit mijn hoofd leren, zo kan het niet langer.
 @JannyAnna Ay.. als positieve opwinding moet lijden is het dan toch niet ook negatief;-)
O mooie taal
Maar toen ineens was daar mijn onderwerp. Onze taal. Prachtige taal, die we koesteren en gebruiken maar ook misbruiken. Want wees eerlijk, onze taal is soms best moeilijk. Een fout per ongeluk of uit haast, daar kan ik inkomen (ik ben ook niet taalperfect). Maar deze ophef ging over mensen die moedwillig weigeren om de juiste spelling te gebruiken. En waarom? Zijn ze te dom of te koppig of kan het ze niet schelen? Geen idee.  zei er dit over:
Er is niets mis met taalregels. Dat zijn gewoon afspraken in het sociale verkeer. Net als de afspraak naar de kassa te gaan om af te rekenen9 hours ago


Weg voetstuk
Hetzelfde gevoel kwam bij mij boven toen ik van de week de nieuwste Schrijven Magazine las. Daarin stond dat juiste spelling alleen voor de elite is, of voor zeurpieten. Moet je nagaan! Ik kan er dus niet bij dat een blad dat gaat over schrijven, literatuur en al jaren een goede naam heeft zo omgaat met de taal.
Toen huilde mijn taalhart in stilte, maar nu hou ik het niet langer en jank ik hardop.

Taal kleurt je leven 
Wat is er mis mee om met respect om te gaan met je moedertaal. Het instrument waarmee je kan lachen, huilen en voelen. Waarmee je vrienden maakt, en vijanden…met wie je het vervolgens weer goedmaakt…dat allemaal dankzij onze taal.

Zo. Ik heb gezegd.








Reacties

  1. Heldinne20 augustus 2015 om 12:49

    Bizar zeg! Spel- en taalvauten hebben zo verschrikkelijk veel invloed op hoe het geschrevene overkomt!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen