Stop met schoonmaken, wees jezelf

Ja hoor, het is weer zover. Met het zweet op m'n voorhoofd sta ik als een wilde de woonkamer te stofzuigen. En waarom? Omdat straks mijn zoon wordt teruggebracht door een moeder wiens huis bijna steriel is. Alsof ze elke week de muren saust, na het eten de hogedrukspuit over de eetkamertafel haalt en haar schoenen stiekem stofzuigers zijn.

Ze verzekerde me zojuist, toen ik mijn zoon daar afleverde, dat ze 'het losliet sinds ze kinderen heeft'. Hoe leefde je toen dan? Ik wilde het vragen, maar knikte stompzinnig begrijpend. Want stel je voor als ze wist hoe ik erover dacht. Of als ze er achter kwam dat ik het niet kan. Schoonmaken.

Hoera, een pluspunt

Gelukkig is er ook een voordeel, van mijn schoonmaakonvermogen. Mijn kinderen zijn niet allergisch of overgevoelig voor stoffen van buitenaf. Wist je dat kinderen op een boerderij stukken gezonder en dus minder allergisch of intolerant zijn dan kinderen die in een überschoon milieu opgroeien? Dus eigenlijk geef ik mijn kinderen juist een stukje extra mee, door de boel zoveel mogelijk de troep te laten.

So what

Maar wat me nog het allermeeste stoort aan dit hele gebeuren is mezelf. Dat ik me druk maak om wat die moeder zo meteen zal denken van mijn huishouden. Wat kan mij dat schelen!? Het is toch godgeklaagd dat ik op mijn leeftijd daar nog mee bezig ben. 

De schuld van school

School is een raar instituut. Dacht je dat je je eigen leven leidde met de daarbij behorende eigen keuzes, nou dat is dus gedaan als je kind naar school gaat. Ik heb al regelmatig over het schoolplein geschreven, inclusief een heel boek samen met schrijfster Olga Hoekstra, maar het blijft een bron van inspiratie (irritatie natuurlijk, maar dat klinkt zo negatief).

Ineens ga je je weer onzeker voelen, of je er wel bij hoort en zo (who cares!). Baal je als je alleen staat te wachten terwijl om je heen iedereen met iedereen praat. En ben je opgelucht als je een volgende keer wel met iemand praat.

Ben je bezig met andermans kinderen en krijg je ouders over de vloer die je anders nooit ontmoet zou hebben. Nou dat is zelfs na twee jaar nog altijd wennen. 

Ik moet weer door, heb nog een uur en daarin moet nog een hele woonkamer ontruimd worden. Dus doei.

Ruim anderhalf uur later

Whaaa, o ironie. Ben ik net op tijd klaar, blijft de superschoonmaakmoeder in de gang staan! Echt, ik verzin dit niet. En ik vroeg nog of ze even verder kwam…

Zucht. Het is een teken. Dat kan niet anders.