Jurylid, je zal het maar zijn


En dan zit je in de jury.
Zo vaak was ik deelnemer en wachtte in spanning af of mijn briljante verhaal (want hé, dat was het toch echt…) de eerste prijs zou winnen bij die belangrijke schrijfwedstrijd.
Uren, dagen en soms zelfs weken zat ik te schaven aan mijn verhaal. Woordje erbij, er weer af en dan de feiten checken tot in den treure.

Tweestrijd
Juist omdat ik weet hoe het is als schrijver voel ik mij nu, als jurylid van de schrijfwedstrijd ‘Gelukkig ontzet’, in tweestrijd.
Vijfenveertig verhalen en gedichten zijn ingestuurd. Wat zijn er veel mooie en originele inzendingen bij, verrassend gekozen uitwerking van het thema of simpelweg heel ontroerend geschreven.

Leesfeest
Lekker op de bank onder een fleecedeken las ik de afgelopen weken alle inzendingen. Telkens als ik weer een nieuw verhaal opende op de iPad voelde het alsof ik een pakje mocht pakken uit de zak van Sinterklaas.

En nu kiezen
Daar kwam de heks in mij naar boven ('Hallo Tanneke'). Want om eerlijk te zijn zie je vaak al aan de eerste paar zinnen of het wat is, zo’n verhaal. De schrijfstijl, taalkennis en spanningsopbouw zijn daarbij van cruciaal belang.
Maar als ik dan zo’n twijfelachtig verhaal las en ik het eigenlijk weg wilde leggen om direct door te gaan met de volgende, voelde ik mij een naar mens. Want ja, die bewuste schrijver heeft er ongetwijfeld superlang aan gewerkt. En bovendien, wie ben ik om zo’n verhaal aan de kant te leggen.

Het juryberaad
Maar zo is het dus wel gegaan. Gelukkig werd mijn schuldgevoel dusdanig afgezwakt toen tijdens het juryberaad in Konditorei Bommen Berend (oh symboliek) met uitgever Maurice van Dijk en stadshistoricus Beno Hofman bleek dat we unaniem dezelfde verhalen goed vonden. Het linkerrijtje was zo gevuld, die meesterwerken komen in de verhalenbundel die we in het nieuwe jaar publiceren.

En de winnaar is
Daar moeten we nog over twisten. Want dat blijkt dus een kwestie van smaak. Feit is wel dat ik, ondanks dat ik me af en toe een onmens voelde, ook veel geleerd heb. En daar hou ik van.









Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen