Nederlands meest onnodige schrijver

Dat is hoe ik mijzelf ga noemen als ik ooit mag debuteren. Het zou niet eens een onware bijnaam zijn, aangezien er genoeg boeken worden uitgegeven per jaar en de wereld ook gewoon door draait zonder mijn geweldige debuut. 

Je ziet het tegenwoordig steeds vaker: Meindert Talma (wat een supershow heeft hij met Kelderkoorts) is ‘Nederlands onbekendste popster’ (handig door hemzelf afgekort als NOP) en de band The Kik wordt ‘De meest overbodige band van Nederland’ genoemd.

Hoge schattigheidfactor

En dat scoort. Die underdogpositie. Schattig, aandoenlijk, nieuwsgierig dat zijn gevoelens die opkomen bij het publiek.

Ach, hij kan het niet helpen.

Hé, zij zijn helemaal niet zo overbodig.

Er wordt niets van ons verwacht, dus als we iets slechts afleveren dan wordt dat vast snel vergeven.

K.O.

Die underdogpositie past ons Noorderlingen erg goed (zie mijn blog ‘Buiten de lijntjes is vet cool’). En omdat wij het zat zijn op te boksen tegen het westen hebben we onszelf met al ons zelfspot en nuchterheid gebombardeerd tot underdog. En daar zijn we dan weer trots op, en dat scoort dan ook weer. Handig dus.

Het is als de tegenaanval op al die BN-ers die maar een boek schrijven, waar de pers bij voorbaat al idolaat over is zonder enige discussie over de kwaliteit van het boek.

Fijne verrassing

Waarom doen we dat? Die underdog opzoeken in onszelf. Zelf ben ik bijvoorbeeld bij een voetbalwedstrijd altijd voor die onderliggende partij, hoop op een verrassing. Meelevend met diegene die ZO graag wil winnen. Dat de favoriet het kan dat weten we dan wel.

Zo is het ook met debutanten in de literatuur. Ze zijn vernieuwend en ze maken nieuwsgierig. Ik hou daar van. Je weet: ik krijg een verrassing te lezen. Zoals met 'We zullen niet te pletter slaan' van Nina Polak. Een echt cadeautje!

Ik ga ervoor

De vraag is of dit een handige strategie is. Of Matthijs en de zijnen erop vallen. Dat zullen we hoop ik meemaken met mijn ‘Cum Laude’ en de ondertitel ‘van Nederlands meest onnodige schrijver’.