Face your fears

Nietsvermoedend open ik de deur van onze bijkeuken. En daar zit 'ie... pontificaal grijnzend aan het plafond. Zwarter dan ooit, hariger en groter.
Juist ja, een SPIN.
Natuurlijk is het 't seizoen, zijn ze prachtig mooi met hun webben buiten in de tuin maar niet in MIJN huis.

Doodsangsten
Waar ik enkele jaren geleden gillend wegrende om vervolgens de hele dag niet meer in dezelfde ruimte te komen als waar dat beest zat, zei ik nu (oké, wel met hart in mijn keel): 'hé zit jij daar!'. Niet dat er daarna iets aan de situatie veranderde, hij zei niet eens wat terug, maar het is typerend...al zeg ik het zelf.

Face your fears
Wat is er gebeurd die afgelopen jaren? Ik kreeg twee prachtkinderen en besloot dat ik geen schijterige, voor spinnen wegrennende moeder wou zijn.
Besloot? Ja inderdaad. Daarom ging ik voor mezelf in therapie.
Telkens als ik zo'n harige achtpoter zag, keek ik. Met het zweet op mijn bovenlip en bonkend hart, maar ik bestudeerde. Eerst van veraf, telkens wat dichterbij. Telde zijn poten, nam al dat haar goed in me op.

Vervolgens pakte ik eens een kleintje op, tussen duim en wijsvinger aan zo'n dun pootje dat als je pech hebt (of geluk) afbrak, en bewoog (als er tenminste nog een spinnetje aan het pootje hing) het voor mijn ogen.

De grootste stap
Die kwam begin dit jaar. Toen mijn kinderen speelgoed uit de garage wilden om buiten te spelen. Daar zat ie, zwarter zag ik ze niet eerder. Op ooghoogte, ook nog.
Dit was mijn kans, voor de laatste fase.
En ik deed het.
Pakte emmertje en schepje uit de zandbak en manoeuvreerde het beest (zo koelbloedig mogelijk neuriënd) in het emmertje en bracht hem (onder toeziend oog van mijn kroost) naar achteren in de tuin. Oh, wat voelde ik mezelf dapper.

Wat heeft dit verhaal met je schrijfblog te maken?
Zul je denken. Nou dat zal ik je vertellen. Wie schrijft brengt vroeg of laat zijn/ haar werk naar buiten. Of je nu je verhaal of manuscript opstuurt, gevestigde schrijvers ontmoet (die overigens ook gewoon mensen blijken te zijn) of je werk voordraagt aan publiek, het is allemaal doodeng weet ik uit ervaring.
In het begin. Want wie zijn angst aangaat merkt dat die vermindert.

Voordragen is niet eng
Ik weet nog goed hoe ik mijn voordraagdebuut beleefde. Manneman, alles wat je kunt bedenken aan spanningssymptomen had ik.
Maar wat was het geweldig mooi en leuk om te doen. Wat voelde ik me tot mijn verrassing op mijn plek.

Dus
Heb jij iets waar je echt bang voor bent of wat je absoluut niet durft, maar wat je tegelijkertijd supergraag wilt, GA ERVOOR!