Schrijvers, pas op voor de social talk
Vandaag wordt mijn zoon vijf jaar. En
dus vieren wij ons eerste lustrum als ouders. Zijn vijfde verjaardag betekent
ook gelijk ons eerst jaar als onderdeel van de basisschool. Met een
schoolplein, waar je als schrijver veel inspiratie vandaan kunt halen.
Maar wat vond ik het moeilijk, die
eerste periode. Daar op dat schoolplein, wachtend op je kind, terwijl iedereen
een praatje maakt behalve jij. Dit gegeven diende zelfs als inspiratie
voor de schoolpleinthriller ‘Marionet’ die ik samen met Olga Hoekstra schreef,
en publiceerde op de blog.
Maar wat heb ik veel geleerd, tussen
andere wachtende moeders. Inmiddels durf ik zelfs mensen aan te spreken voor
een sociaal praatje. Kortom, ik voel me al aardig thuis.
Daar
gaat het mis
Dus sprak ik een moeder van een jongetje
aan die een paar straten verderop woont. Even stonden we te praten en zij
noemde terloops haar peetvader als hulp bij een verbouwing.
Op zich niets mis mee, als je geen schrijver
bent. Want meteen beginnen er radertjes in mijn hoofd te draaien. Vragen als
waar is haar echte vader, waarom noemde ze hem niet, etc. dringen zich aan me
op.
Gij
zult niet oordelen
Handig, zou je zeggen. Zo stromen de
verhalen je hoofd binnen en je vingers weer uit. Klopt, ik ben een echte sprokkelschrijver.
Maar ook rammelt er iets.
In het e-book ‘Je verhaal de baas’
van Femke Dekker leerde ik dat observeren zonder te oordelen essentieel is voor
een goede schrijver. Mooi, dacht ik nog, dat past goed bij mij.
Maar nu ben ik er toch ingetrapt. Het
feit dat me het woord ‘peetvader’ opviel, bracht mij al af van mijn goede
voornemen. Ik had gelijk mijn oordeel klaar met al mijn vragen.
Jij
bent niet het universum
Ook las ik laatst ‘Schijt aan wat anderen denken. 5 Tips!’. Waarin staat dat wij ons minder zouden moeten
aantrekken van wat anderen van ons denken. Wij zijn immers niet de enigen in
het universum en mensen hebben echt wel wat anders te doen dan zich met jou
bezig te houden.
Prachtig, ik ben er direct mee aan de
slag gegaan.
Toch ook hier een maar voor de
schrijver. Als ik me niet bezig zou houden met anderen, dan zou ik geen
verhalen kunnen schrijven. Zouden mijn personages platte wezens blijven en niet
tot leven komen.
Verbeter de wereld…
Moet ik mijn schrijfgeest nu
krampachtig veranderen tot een beter mens? Of zal ik mijn eigen zelf blijven,
die dus zwaar bevooroordeeld druk bezig is met wat jullie allemaal uitspoken?
Eerst maar eens taart.
(Mijn vorige reactie lijkt verdwenen te zijn - als je ze alsnog dubbel krijgt, verwijder deze dan maar.)
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat je een onderscheid moet maken tussen jezelf vragen stellen en oordelen. Het is toch normaal dat je je afvraagt waar de vader is in die situatie? (Misschien is hij trouwens gewoon geen handige harry ;-) )
Ik had het hier gisteren overigens toevallig nog over met mijn mama. Ze ergerde zich aan de impliciete oordelen van een schrijfster. Ze vond dat er uit de manier van vertellen bleek dat de schrijfster eigenlijk een afkeer had van het milieu dat ze beschreef.
Als een schrijver dat doet, vind ik dat zelf ook erg vervelend. Maar volgens mij is dat toch nog iets anders dan hetgeen waar jij het over hebt.
Heel herkenbaar voor mij! En dank je wel voor de tips.
BeantwoordenVerwijderenIf you want to be a writer you cannot be a saint (Julia Cameron)
BeantwoordenVerwijderen