Over hoe een thriller steviger wordt door te zagen aan de fundamenten


Ik ben een blij mens. Opgelucht ook. Want vandaag heb ik een religieuze steen uit het fundament van mijn thriller Cum Laude getrokken. En wat blijkt, het verhaal van Juul is daardoor juist een stuk steviger geworden. En minder historisch gevoelig.
En ik hoef niet eens veel te veranderen aan de verhaallijnen en de scènes, prachtig hè!

Religie? In een thriller…?
Klopt. Het verhaal is gebaseerd op een belangrijke gebeurtenis uit de geschiedenis van de stad Groningen. Namelijk het stoppen van de sloopplannen voor de Groninger synagoge, in 1976. 
Zoals je weet is de synagoge het godshuis van de Joodse gemeenschap. Dus hebben diverse personages in mijn thriller een Joodse achtergrond. Het leek me een logisch gevolg van de oorsprong van het verhaal. Het interesseerde me, dus ik las er veel over. De moord op de beste vriendin van Juul is zelfs gepleegd uit geloofsovertuiging.
Maar, ‘Ongeloofwaardig’, zei mijn proeflezer Lupko Ellen.
Moeilijk.
Het wringt en knaagt. 
Ik wil de Joodse gemeenschap niet in verlegenheid brengen. Ik wil een spannend verhaal vertellen, zonder verdere bijbedoelingen.
Al maanden loop ik rond met dit gevoel van onbehagen.

Hoe nu verder?
En ineens, vandaag, is daar het moment. Eureka! Wat als deze personages nou eens helemaal niets met het Joodse geloof te maken hebben. Wat als zij hele andere motieven hebben voor hun handelingen. Dan…
Ja! Dan is het verhaal luchtiger, breder toegankelijk en minder fronsend.

En wat doe je met de flowerpowervrouw?
De historische heldin, die voor het behoud van de synagoge vocht, noem ik veelvuldig (met haar echte naam) in mijn verhaal. Maar nu Cum Laude bijna af is, krijg ik steeds meer het gevoel dat ook dat niet goed is.
Dus <ctrl+F> en vervangen maar. Deze mooie vrouw, krijgt een prachtig mooie nieuwe naam.
Natuurlijk is zij nog steeds te herkennen als zijnde de heldin, maar omdat ik niets bezwarends over haar schrijf, hoop ik dat de naamswijziging voldoende is.


Wie zei dat schrijven makkelijk is… Maar leuk is het zeker!



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen