Schrijven is wél een hobby


Tot dit inzicht ben ik onlangs gekomen. En wat geeft dat een rust. Heerlijk!


Schrijven is een hobby
Schrijven is leuk
Schrijven is ontspanning
Schrijven mag


Eigenlijk schrijf ik nog niet zo heel lang. Halverwege 2011 deed ik mijn eerste cursus en stuurde ik af en toe eens wat op naar een schrijfwedstrijd. Heel vrijblijvend allemaal en vooral heel leuk en ontspannen.
Dit ging het jaar daarop zo door, en ik las er gezellig een fijn schrijfboek bij.
In 2013, toen ik het absurde idee kreeg om een heel boek te gaan schrijven, kwam het er op aan. Ik moest het geleerde in praktijk brengen. Maar hoe in godsnaam, en vooral wanneer?

Schrijvers zijn belangrijke mensen
Van die o zo fijne schrijfboeken leerde ik dat ‘je schrijft vanuit een innerlijke drang’. Je moet ‘geloven in je verhaal’ en ‘alleen jij kan dit verhaal zo schrijven, zoals het vertelt moet worden’. En nog meer van dit soort opjuttende onzin.
Want o, wat vinden wij schrijvers onszelf belangrijk. En zo niet, dan wordt het je wel opgedrongen.

Stemmen in mijn hoofd
En dus ging ik aan de slag. Een jaar lang aanmodderen, met die wijze lessen in mijn achterhoofd. Met veel frustratie en stress probeerde ik mijn inmiddels obsessieve passie een plek te geven in mijn dagelijks leven. Zinnen als 'ik kan niet anders, ik moet wel schrijven' en 'ik heb stemmen in mijn hoofd, die moeten eruit' waren allemaal ook op mij van toepassing, maar wat had ik er aan?

Kluizenaars
En daar had je het dus al. De ‘ik voel me zo belangrijk, ik moet nu schrijven- druk’. 
'Ach, ga toch weg man. Want wat denk je nou zelf, als jij alles opzij zet om je boek te schrijven, wie wordt daar nou beter van?
Jij niet inderdaad. In eerste instantie niemand niet. Tenzij je een uitgever vindt, maar dan nog is het de vraag of je kluizenaarsleven het allemaal waard was.' (citaat van het stemmetje in mijn achterhoofd)

Eureka
Terwijl ik nog niet zo heel lang geleden verkondigde: ‘schrijven is GEEN hobby’ en iedereen die het tegendeel beweerde minachtend de rug toe keerde, heb ik nu het licht gezien.

Schrijven is een HOBBY. Je doet het omdat je het LEUK vindt.

En o wat is het heerlijk om die druk niet meer te voelen. Als het vandaag niet klaar is, dan misschien morgen. En als dat niet lukt, dan volgende week.


Schrijven is een hobby
Schrijven is leuk
Schrijven is ontspanning
Schrijven mag



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen