Doe het niet! Ik herhaal: doe het niet!


Wat is er mis met deze titel? Precies, er staat twee keer hetzelfde. Stom is dat, en nutteloos. Dat snapt iedereen, toch?

Iedereen behalve ik, zo lijkt het. Want in mijn verhalen en manuscript schrijf ik vaak twee keer hetzelfde, maar dan in andere bewoordingen. Of ik leg een beeld dat ik neerzet met woorden nog eens uit in een opvolgende zin.
Bijvoorbeeld:

“‘Verrassing oma, voor u.’ Ik loop langs haar heen de kamer in. De thee staat al ingeschonken op tafel. Oma is goed voorbereid.”

Deze zin schreef ik in mijn korte verhaal voor de verhalenwedstrijd 2014 van de UK Groningen. Goddank ging het verhaal nog naar een aantal proeflezers, die deze zin (en nog meer van zulke) er feilloos uitpikten.

Oogkleppen
Om eerlijk te zijn was ik me er eerder niet zo van bewust dat ik zulke zinnen schrijf. Ik vroeg mij dan ook af waarom doe ik dat? Het kan toch niet zo zijn dat ik aan de lezer twijfel, of die wel slim genoeg is om mijn zin in een keer te begrijpen. Eerder schreef ik al de blog ‘Ik ben niet achterlijk’ hierover. Zelf irriteer ik me ook mateloos als ik als lezer niet voor vol word aangezien.

De onzekere schrijver
Of twijfel ik aan mijn eigen kunnen? Of ik de boodschap wel juist op papier kan overbrengen?
Waarschijnlijk is dat onbewust het geval, ik ben tenslotte een beginnend schrijver.
Maar ook wil ik die bepaalde emotie extra benadrukken. Want het is immers zo erg of zo geweldig wat er gebeurt in dat ene verhaal.
Bovendien is het bij mij een stijldingetje geworden, zo merk ik. Want ook mijn thrillermanuscript ‘Cum Laude’ staat vol met herhalende zinnen. Nu pas merk ik ze op. Beter laat dan nooit natuurlijk, maar toch.

Leermoment
Gelukkig las ik afgelopen week ‘Je schrijfstijl verbeteren: vermijd herhalingen’ van schrijfadviseur Marja Duin, waarin de soorten herhalingen die men gebruikt goed uitgelegd worden. Een leerzaam stuk dat me meer inzicht gaf in mijn eigen herhalingsziekte.
Dus kan ik nu weer met frisse moed mijn manuscript induiken, herhalingen opsporen en veelvuldig de deleteknop indrukken.
SCHRIJVEN=SCHRAPPEN

ps. Ik zit nog in het afleerproces dus vergeef me als er toch nog ergens een herhaalzin opduikt.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen