Dan maar een kat


'Dan maar een kat.' Dit is zo’n beetje mijn mooiste zin uit Cum Laude op dit moment. Het zegt alles over Juul, over haar gevoel, en over haar situatie.
Ik kijk naar de zin en ben blij. Met mijn schrijfwerk, mijn onderwerp en met mijn personages.
Alles past bij mij, alles is mij.
Maar de laatste tijd knaagt het ongeduld. Mijn herschrijven gaat te traag. Ik wil dat mijn thriller af is, dat het naar de proeflezers kan en dan ooit eens naar een uitgever. Maar Cum Laude is nog lang niet klaar. Echt nog LANG niet.

Stop met schrijven!
Momenteel ben ik druk (mijn traagheid ligt echt niet aan de schrijftijd) met herschrijven; verhaallijnen uitbreiden en alles compleet maken. Personages uitdiepen, motieven bedenken voor hun acties. En telkens weer blijkt dat er in dat hoofdstuk dat ene personage alvast een introductie nodig heeft en dat in dit hoofdstuk die overpeinzing toch een dialoog moet zijn.
En zo blijf ik dus maar hangen bij de eerste tien hoofdstukken. Mijn manuscript wordt almaar groter, het woordenaantal stijgt.
En dan heb ik het nog niet eens over de research. Over het verder uitdiepen van de geschiedenis en de religieuze kenmerken. Dus nog meer erbij.

Tweptalk
Laatst klaagde ik op twitter over dat ik de thriller tussen de zinnen probeerde te ontdekken en dat ik daarin nauwelijks slaagde. Kortom, ik overzie het geheel niet. En omdat dit mijn eerste manuscript is, heb ik ook geen idee hoe ik het allemaal moet aanpakken. Ik doe maar wat. Tot nu toe gaat dit prima, maar als de twijfel toeslaat is het fijn te weten dat je het goed doet.
Maar goed, toen ik dus klaagde en al mijn lieve volgers me bemoedigende woorden toespraken en ik weer acuut blij was en schrijfzin kreeg, toen werd mij ook gezegd dat ik geduld moet hebben.

Wat?
Ja precies, geduld. De een deed tien jaar over haar roman, de ander vijf. Dus dat ik januari straks een jaar bezig ben, daar was niemand van onder de indruk.
Heel even dacht ik nog, hoe zit dat dan met schrijvers die elk jaar een thriller/ roman produceren. Maar dat zijn natuurlijk ook bestsellerauteurs.

Briljant debuut
Dus ben ik nu druk bezig geduld te hebben. Ik hoef niet per se in het komend voorjaar klaar te zijn. Beter is om goede research te doen, gedegen herschrijfwerk en dan met een knallend goede thriller naar buiten te komen.
Zoals Renate Dorrestein in haar masterclass zei: ‘debuteren kun je maar een keer’.




Reacties

  1. Anita Willems4 december 2013 om 13:50

    Herkenbaar.
    Herschrijven lijkt soms van kwaad tot erger te gaan en voor je het weet ben je een heel nieuw boek aan het schrijven!
    Ik hik ook tegen de eindsprint van mijn manuscript aan. Voor het goeie ritme zou ik om de dag moeten schrijven maar ik stel het steeds langer uit. Gek genoeg is dat juist omdat ik wil dat het klaar is.
    Maar ik begrijp nu dat ik alleen maar geduld moet hebben :-)
    Oh, nou dan komt alles toch nog goed.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen