Janneke Heimweg | Auteurspagina

Een gil. Hulpgeroep, vrouwenstem. Mannengevloek. Ik kijk vooruit, de straat in. Tumult. Ik kan niet goed zien wat er gebeurt, omdraaien, het kan nu nog, is het eerste wat me te binnen schiet. Mijn Ineke, gelijk daarna. Al mijn zenuwen, stress over mijn eerste keer vanavond, verdwijnen met de regen mee het riool in. Ik schop mijn pumps uit en ren zo hard ik kan naar het oproer. Stenen schrapen mijn voetzolen kapot, beide enkels verzwik ik meerdere keren maar ik blijf rennen. Er ligt iemand op de grond, een vrouw. Ik grijp naar mijn telefoon, maar krijg hem niet ontgrendeld. Vloekend sta ik stil, beweeg mijn vinger over het scherm, druk ze er zowat doorheen als ik 112 bel. ‘Vrouw, op de grond, in de hoerenbuurt. Groningen.’ Meer weet ik niet uit te brengen. Ik begin weer te rennen. Blond haar. Lang. Als een waaier over de grond. ‘Ineke!’ Ik schreeuw, gil. Deze straat is mijn toekomst, mijn werkplek. Ook ik zal hier binnenkort mijn geld verdienen. Veel geld. Alleen zo ...

‘Dit is mij toch iets te heftig’, is het eerste wat ik hoor als ik de Erlenmeyerzaal van ‘ Het Paleis Groningen ’ binnenloop. Een oudere dame stapt, met zweet op haar bovenlip, uit een opblaasbaar planetarium van ongeveer zes meter doorsnee, dat midden in de zaal staat. Er klinkt opzwepende- en uitnodigende muziek. Dit is nu al spectaculair. Eigen universum Foto: www.chantallapleiter.nl Als ik door diezelfde spleet naar binnen klauter, is het donker. Ik zie alleen zwart. Als ik omhoog kijk, blijkt dat mijn ogen toch open zijn. Boven mij is het heelal met diverse planeten en sterren zichtbaar. Om mij heen hoor ik stemmen, ik ben kennelijk niet alleen in deze reusachtige ballon. Nog steeds zie ik niets, ik word naar de zijkant begeleid en mag plaatsnemen op kussens op de grond. Dat helpt, ik zie drie kubussen met daarop: een draaischijf, joystick en een planetenkubus. Als iedereen zit, krijgen we les in hoe we de planeten kunnen besturen, en hoe we dus ...

In mijn blog van vorige week schreef ik over de karige aandacht voor vrouwelijke schrijvers. Ik beloofde ook dat ik de verschillen tussen thrillers van mannelijke –en vrouwelijke schrijvers zal bespreken. De afgelopen week heb ik daarom van elk geslacht een literaire thriller gelezen. Samen met herinneringen aan andere thrillers die ik eerder las, merkte ik niveauverschil op (de schrijver leest), maar ook zeker gevoelsmatige verschillen (de lezer leest). Kwaliteitsverschil Sinds ik schrijf, lees ik anders. Dit is jammer, want ik kan niet meer onbevangen boeken lezen. Zo viel mij onmiddellijk het kwaliteitsverschil tussen vrouwelijke- en mannelijke schrijvers op. (ook al ben ik zelf vrouw) De meeste thrillers van vrouwelijke hand lees ik in een ruk uit. Het verhaal is bloedstollend spannend, de personages ‘komen binnen’ en ik ben razend benieuwd naar de afloop. Geweldig dus. Zou je denken. Echter, nu ik zelf steeds meer leer over schrijven, merk ik dat in thrillers van...