Een nieuw schrijfpad!





De afgelopen twee dagen heb ik jullie overladen met tweets over mijn nieuwe schrijfrichting. Ik zal alle commotie eens rustig voor jullie (misschien nog wel meer voor mijzelf) uitschrijven.

Jullie weten dat ik in mijn schrijf- sabbatical zit. Echter mijn schrijfhoofd blijft malen, rommelen en borrelen. Kennelijk is niet-schrijven voor mij geen optie. Even geen schrijfwedstrijden, dat is me wel duidelijk; ik wacht trouwens nog steeds op twee uitslagen.

Wat dan wel?

Manlief zei: ‘waarom ga je geen columns voor websites schrijven.’ Ik heb hem hard uitgelachen, alsof je daar zo maar ‘even tussenkomt’. Maar goed, wel een goed idee natuurlijk dus ging ik maar eens googlen.

Daar was de website van Noorderzon festival. Vorig jaar is deze site begonnen met bloggen. Dat wil ik ook! Dus met rode, warme wangen stelde ik een mail op met de vraag of ik mag meebloggen op hun site.
            ‘Ja, je mag!’, stond er als antwoord. Blij, blij, blij x 100.000.

De volgende dag een kennismakingstelefoongesprek met de blog- coördinator. Weer zweten, een dikke keel en een knoop in mijn maag. Maar dit is wat ik wil, dus kom maar op. Eerst wat giechelen, zwijgen en stotteren, maar daarna was het een goed gesprek. ‘Wat wil je schrijven?’, vroeg ze mij. ‘Columns’, antwoordde ik meteen, ‘over het leven op het Noorderzonfestival.’ Ze was enthousiast. ‘Wauw’, wilde ik gillen, maar ik hield me in hoor.
Om te beginnen heb ik over een kleine twee weken mijn eerste redactievergadering op een heuse redactie. Net echt, niet waar?

Maar dat was nog niet alles. Vanmiddag had ik alweer een kennismakingsgesprek, dit keer op een heus kantoor. Met de ‘community manager’ van www.groningendichtbij.nl. Ik wed dat je nu hard moet lachen om de functienaam van deze beste jongen, ik deed hetzelfde.
Eergisteren stuurde goede vriendin A., die al voor deze site schrijft, een mail door (eeuwige dank daarvoor). Er werd gevraagd wie een recensie wil schrijven over ‘Vuurbom, de geschiedenis van een vriendschap’ (een zilveren griffel winnaar) geschreven door de Groningse schrijver Harm de Jonge. 
Ik, natuurlijk!
En hoera:
            ‘Ja, je mag!’ was opnieuw de reactie. Weer blij. Zo veel voorspoed, wat een geluk!

Dus nu ga ik stoppen met deze blog. Ik ga lezen. En daarna mag ik een stukje schrijven! Daar ben ik dol op, zoals jullie weten.
Nu maar hopen dat ik het goed doe. Iemand nog tips voor het perfect schrijven van een recensie?

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen