Janneke Heimweg | Auteurspagina

Deze column schreef ik afgelopen zomer voor de schrijfwedstrijd van J/M ouders . ‘Volgens mij is deze mevrouw doof.’ Het lijkt zo’n doodgewone ochtend, mijn dochter en ik wachten op het schoolplein op mijn zoon. Vaste prik is de houten evenwichtsbalk aan de rand van het plein, waar mijn dochter steevast joelend heen rent. Inmiddels aan éé n hand wankelt en wiebelt ze eroverheen totdat haar broer uit school komt. Geweldig dus. Maar vandaag niet. Bij de balk zie ik een bekend groepje hangmoeders (wie kent ze niet) rond losse houten palen staan, die vlak voor de evenwichtsbalk uit de grond steken ter verhoging van de speelvreugde. Op zo’n paal, op kniehoogte van een kleuter dus het woord paal is nogal exorbitant, zit een moeder. Ja niet dat ik dat weet, maar waarom anders zit ze hier te wachten? En ze blijft zitten. Als ik mijn protesterende dochter –want ze begint immers altijd op deze plek aan de evenwichtsbalk- langs de zittende moeder loods, voel ik verbazing. Het l

H é , is het alweer drie weken geleden dat ik mijn laatste blogpost schreef? Hoe kan dat!? Hier zou een rij excuses kunnen staan. Die er zeker waren, maar die nooit (en ik herhaal: nooit) een reden mogen zijn om niet te schrijven. Want schrijven doe je altijd en overal. Ook als je jongste kind vier wordt en naar school gaat, ook als je het familiefotoboek van twee jaar geleden eindelijk afmaakt en ook als je gewoon eens op de bank wilt hangen. Knallende publicatiedrang Maar niet getreurd ik heb er weer zin an . Lekker schrijven. De toetsen laten ratelen (je zou eens moeten horen hoe mooi dat klinkt, hier op mijn schrijfzolder) en mijn gedachten zo snel mogelijk op papier knallen. Verhalen, colums en blogs. Alles. Dus keek ik op ‘ Schrijvenonline ’ voor een fijne schrijfwedstrijd. Het liefst met een publicatie in het vooruitzicht, want ik heb ook publicatiedrang. Maar ze waren er niet. Veel poëziewedstrijden, ook leuk toch beter eerst eens een cursus volgen. Vroeger was a