Schrijver zijn is geen keuze

Een boek schrijven is als een bevalling. Inclusief het gillen: ‘Ik doe het nooit meer’ en dan vervolgens nog een kind mogen krijgen. Weliswaar met een zwangerschap van vier jaar in het geval van mijn thriller ‘De Judajaagster’.
Tegen iedereen die vraagt: ‘Ben je al met een tweede boek bezig?’ (Sommigen vroegen dit al terwijl ik nog in verwachting was van mijn eerste), zeg ik dat ik een schrijfpauze heb. Ik moet een zolder opruimen, fotoboeken van mijn kinderen maken (ik loop drie jaar achter) en vooral genieten van het niets doen.

Nietsdoen is moeilijk 
Nu zo’n drie maanden na het verschijnen van mijn thriller ben ik tot de conclusie gekomen dat ik het laatste echt niet meer kan. Ik zit op de bank, kijk voor me uit en doe niks. Uit alle macht probeer ik te blijven zitten en te genieten van het moment. Na drie keer op de klok gekeken te hebben in tien minuten ben ik er klaar mee en zucht: ik ga wat doen hoor. En dus zit ik dit blog te typen en dat voelt fijn.

Geen schrijver meer
Overdag denderen de personages alweer druk door mijn hoofd, dringen verhaallijnen zich aan me op. Maar ik wil niet, want ik heb pauze. Want wie weet schrijf ik wel nooit meer een boek zoals ik meerdere malen geroepen heb, de maanden vooraf aan de presentatie. Ik wil niet meer zwetend achter mijn pc zitten, op eerste Kerstdag om zes uur opstaan om die deadline te halen en vier kilo afvallen van de zenuwen in aanloop naar de presentatie (en dus net 50kg wegen…)
Dus duw ik alles en iedereen dat in mijn hoofd opkomt weg en ga door met mijn leven. Soms zelfs denkende: ik wil geen schrijver meer zijn.

Terwijl ik dit zo verzuchtte aan iemand die van de week vroeg of ik alweer gewend was aan de rust na de presentatie, zei ze: ‘Misschien hoort het wel bij je.’
En daar galmde die zin in mijn hoofd. Telkens weer.

Bedankt voor het schrijven 
Tsja, misschien is schrijver zijn geen keuze. Ben ik het gewoon en moet ik door. Maar he, hoe gaaf is alles eigenlijk: de boekpresentatie, een heus interview in de krant en superleuke signeermiddagen in de boekhandel. Wie heeft dat nou? 
Er zijn zelfs mensen die me bedanken voor het schrijven van mijn boek, omdat ze er iets van leerden of omdat ze geraakt waren door de herkenbaarheid.

Er is geen slotzin bij dit blog. Denk er het jouwe maar van…





Reacties

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

150 spannende woorden. Een eitje!