Schrijver zijn is geen keuze
Een boek schrijven is als een bevalling. Inclusief het
gillen: ‘Ik doe het nooit meer’ en dan vervolgens nog een kind mogen krijgen. Weliswaar
met een zwangerschap van vier jaar in het geval van mijn thriller ‘De
Judajaagster’.
Tegen iedereen die vraagt: ‘Ben je al met een tweede boek
bezig?’ (Sommigen vroegen dit al terwijl ik nog in verwachting was van mijn
eerste), zeg ik dat ik een schrijfpauze heb. Ik moet een zolder opruimen,
fotoboeken van mijn kinderen maken (ik loop drie jaar achter) en vooral
genieten van het niets doen.
Nietsdoen is moeilijk
Geen schrijver meer
Terwijl ik dit zo verzuchtte aan iemand die van de week
vroeg of ik alweer gewend was aan de rust na de presentatie, zei ze: ‘Misschien
hoort het wel bij je.’
Bedankt voor het schrijven
Tegen iedereen die vraagt: ‘Ben je al met een tweede boek
bezig?’ (Sommigen vroegen dit al terwijl ik nog in verwachting was van mijn
eerste), zeg ik dat ik een schrijfpauze heb. Ik moet een zolder opruimen,
fotoboeken van mijn kinderen maken (ik loop drie jaar achter) en vooral
genieten van het niets doen.
Nu zo’n drie maanden na het verschijnen van mijn thriller ben
ik tot de conclusie gekomen dat ik het laatste echt niet meer kan. Ik zit op de
bank, kijk voor me uit en doe niks. Uit alle macht probeer ik te blijven zitten
en te genieten van het moment. Na drie keer op de klok gekeken te hebben in
tien minuten ben ik er klaar mee en zucht: ik ga wat doen hoor. En dus zit ik
dit blog te typen en dat voelt fijn.
Overdag denderen de personages alweer druk door mijn hoofd,
dringen verhaallijnen zich aan me op. Maar ik wil niet, want ik heb pauze. Want
wie weet schrijf ik wel nooit meer een boek zoals ik meerdere malen geroepen
heb, de maanden vooraf aan de presentatie. Ik wil niet meer zwetend achter mijn
pc zitten, op eerste Kerstdag om zes uur opstaan om die deadline te halen en
vier kilo afvallen van de zenuwen in aanloop naar de presentatie (en dus net
50kg wegen…)
Dus duw ik alles en iedereen dat in mijn hoofd opkomt weg en
ga door met mijn leven. Soms zelfs denkende: ik wil geen schrijver meer zijn.
Terwijl ik dit zo verzuchtte aan iemand die van de week
vroeg of ik alweer gewend was aan de rust na de presentatie, zei ze: ‘Misschien
hoort het wel bij je.’
En daar galmde die zin in mijn hoofd. Telkens weer.
Tsja, misschien is schrijver zijn geen keuze. Ben ik het
gewoon en moet ik door. Maar he, hoe gaaf is alles eigenlijk: de
boekpresentatie, een heus interview in de krant en superleuke signeermiddagen in de boekhandel. Wie heeft dat nou?
Er zijn zelfs mensen die me bedanken voor het schrijven van mijn boek, omdat ze er iets van leerden of omdat ze geraakt waren door de herkenbaarheid.
Er is geen slotzin bij dit blog. Denk er het jouwe maar van…
Reacties
Een reactie posten