Hoe de nobelprijs de aanzet werd tot mijn tweede boek

Alweer even geleden, op 5 oktober 2016, werd bekendgemaakt dat Ben Feringa, hoogleraar anorganische chemie aan de Rijksuniversiteit Groningen, samen met 2 anderen, de Nobelprijs voor Scheikunde heeft gekregen. 

Feringa wordt wereldwijd erkend als pionier op het terrein van moleculaire motoren, zogenoemde nanovoertuigen die 80.000 keer kleiner zijn dan een menselijke haar. Een van de mogelijke toepassingen van zijn motoren is het afleveren van geneesmiddelen in het lichaam.

Als UMCG-er en Groningse was dit een heel gedenkwaardig moment. We voelden ons met elkaar trots en verbonden met deze slimme chemicus.

Natuurlijk moesten wij bij Glasnost Radio aandacht besteden aan deze prestigieuze prijs en zo hadden wij een naaste collega van Ben Feringa in de uitzending: hoogleraar chirurgische oncologie Go van Dam. Het werd een supermooi gesprek met een gepassioneerde wetenschapper.

Nobeltaart (foto: Hilly Mast)

Het UMCG, waar Ben Feringa veel mee samenwerkt, trakteerde de dag na de bekendmaking op nobeltaart. Dat meteen de titel zou worden van mijn nieuwste thriller, aldus mijn collega's die met al hun fantasie zo een heel plot voor me uitdachten over verborgen nanovoertuigen in de gebakjes die dan door middel van het eten ervan bij 16.000 man werden geïmplanteerd met alle gevolgen van dien.

Je snapt, ik noteerde alles en dacht er het mijne van. Eerst maar eens mijn eerste boek afronden, waarvan op dit moment net de eerste redactieronde van start is gegaan. Dus nu is het afwachten wat de redacteur van Uitgeverij Palmslag van mijn herschreven versie vindt en dan mag ik begin december weer vol aan de bak. En dan, na nog tig keer lezen en herlezen met vergrootglas erbij...dan zal begin mei 2017 mijn debuut in de winkel liggen. (even stiekem achter mijn hand gillen hoor...)