Het verhaal achter…| De directeur van stichting Folkingestraat Synagoge Marcel Wichgers (Glasnost radio)

In de aanloop naar ‘De Nacht van Kunst en Wetenschap’, afgelopen zaterdag 4 juni, hadden wij directeur van de Stichting Folkingestraat Synagoge Marcel Wichgers in de studio.
Gepassioneerd vertelde hij over de bijzondere geschiedenis van de Folkingestraat synagoge en over het uitgebreide festivalprogramma. Ook gaf hij alvast een hint over waar hij de deelnemers van zijn rondleiding door de joodse buurt die avond mee naartoe zou nemen.
Luister hier het boeiende gesprek terug en raak geïnspireerd door deze geweldige verteller.

Geen fietsband
Iedereen die mij kent of mijn blog volgt, weet dat ik een speciale band heb met de Folkingestraat synagoge. Naast dat dit prachtige gebouw decor is in mijn thriller, heb ik ook een privérondleiding mogen krijgen van directeur Marcel Wichgers. Nog steeds ben ik zo blij dat ik toen in een van de torentjes mocht kijken, wat een bak inspiratie voor mijn verhaal was dat.

Nat pak
De avond van het interview met Marcel Wichgers was er code oranje afgegeven. In de verte zagen we de zwarte wolken al aankomen, dus zo snel als ik kon fietste ik (veel te vroeg) naar de studio. Het zou mij niet gebeuren dat ik zeiknat aankwam.
En dat klopte, ongeveer een uur later kletterde dan ‘eindelijk’ de regen neer. Precies op het lijf van onze directeur die door noodzakelijk schuiven in het draaiboek plotseling later op het programma stond. Helaas had hij mijn bericht daarover niet meer ontvangen. Zo’n druk bezet man gaat natuurlijk niet domweg zitten wachten dus ging hij ‘nog even wat lampen indraaien voor de tentoonstelling tijdens De Nacht’.
Met als gevolg dat hij, de tweede keer dat hij naar onze studio fietste, doorweekt was.

“En mevrouw Stemband, wat heeft u daarvan geleerd?”
Leg nooit te vroeg in de week het tijdstip van het interview vast. Er kan nog van alles gebeuren…
Misschien wel helemaal geen exact tijdstip aangeven, maar ik wil mijn gasten ook niet laten wachten…
De toekomende tijd zal het leren.

Dit alles drukte de pret zeer zeker niet. Het was een prachtig interview met een stukje Gronings joodse geschiedenis, onder de aandacht gebracht bij een breed publiek.
Nu is het zomerstop voor Glasnost radio en zijn we terug op het festival Noorderzon, eind augustus in het Noorderplantsoen.






Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen