Het verhaal achter...| Onderzoeksbioloog Daniël Warmerdam (Glasnost radio)

In deze rubriek vertel ik over de gasten die ik voorbereid voor de live uitzending van Glasnost radio.

Daniel Warmerdam in gesprek met Sonja Schulte
Afgelopen maandag was onderzoeksbioloog Daniël Warmerdam in de studio. Hij is van onderzoeksinstituut ERIBA dat verbonden is aan het UMCG en vertelde over het onlangs geopende kenniscentrum, gespecialiseerd in ‘genome editing’.
Veel ziekten ontstaan door beschadiging of verandering van het DNA in de cel. Door middel van een revolutionaire techniek is het DNA in de cel nu makkelijk te veranderen, waardoor ‘foute cellen’ vervangen kunnen worden door nieuwe cellen waarvan het DNA wel goed is.
Heel rustig legde Daniël deze toch wel ingewikkelde materie uit en je kunt hier zelf beluisteren dat hem dat goed gelukt is.

Dubbel leuk
Het leuke aan redacteur zijn voor een radioprogramma is dat jouw gasten graag willen meewerken. Niet iedereen is elke dag op de radio en men vindt het vaak een leuke ervaring. Dus vrolijke mensen op de mail.
Die je dan ontmoet in de studio, enigszins gespannen vooraf maar nog vrolijker en ook opgelucht na afloop van het interview.
Voor mij was dit interview dubbel leuk, omdat ik zo mijn eigen vakgebied kon promoten.

Wel opletten!
Uw redactie...
Wij van de redactie staan tijdens de uitzending in een andere ruimte, waar vaak andere (ook interessante) dingen gebeuren zoals de soundcheck van de live band van die avond. Dus krijg ik, misschien dat het voor de andere redacteurs anders is, nauwelijks iets mee van het interview op dat moment. Dus als de regisseur tijdens het interview aan mij vraagt of ik nog een vraag mis, of iets extra’s wil weten heb ik geen idee...
Gelukkig kunnen we het de volgende dag terugluisteren.

Vooruitblik
Mijn volgende gast is Marcel Wichgers, hij geeft een rondleiding rondom de Folkingestraat synagoge tijdens ‘De Nacht van Kunst en Wetenschap’. Voor mij een oude bekende, met blijheid denk ik terug aan de rondleiding die hij mij gaf (als research voor mijn thriller) in de toren van deze synagoge.












Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen