Thrillerschrijvers hebben zieke geesten

'Wat een zieke geest!' Is wat ik meerdere malen hoor van mensen die de voorbeeldscène van mijn thriller ‘Cum Laude’ hebben gelezen. 'Dat had ik niet achter jou gezocht'. Ze lachen er dan quasi vrolijk bij.
Vroeger (slechts een paar jaar geleden) toen ik net wist dat ik schrijver ben en uit de schrijverskast kwam, werd ik knalrood bij zulke opmerkingen en stamelde ik wat in het luchtledige.

Juiste trigger
Maar nu niet meer! Olé. Nu lach ik om het hardst mee en als we uitgelachen zijn geef ik ze gelijk.
Shock. Dat is wat je op de gezichten ziet. Direct daarna begin ik (stom maar het is een soort natuurlijke afweer) mezelf te verdedigen. Ik klets over dat ieder mens slechte gedachtes heeft en ieder mens in staat is om te moorden, het is alleen afwachten tot de juiste trigger.
Daarna volgt een discussie over wat ieders trigger zou zijn (let dan goed op, want daar komen de mooiste plot-ideeën tevoorschijn) en heb je een leuk gesprek. Poeh, opluchting want stel je voor als het tot iets onaardigs was uitgelopen.
Ik gein nog wat na, dat ze blij mogen zijn dat dit soort narigheid bij mij alleen maar op papier uitkomt. Instemmend geknik en een grote slok bier.

It wasn’t me
Dan nu de verdediging voor de zin: 'dat had ik niet achter jou gezocht'. Je moet weten dat ik doorgaans aardig en meelevend ben (ik doe mijn best). Maar stiekem net zo vaak verlegen, slecht in groepen en regelmatig onzeker maar dat lijkt niet op te vallen.
En dan kom ik met m'n allerleukste schrijversverhaal: It wasn’t me. Oftewel ik kan er niets aan doen, mijn personage doet het.
Grote ogen, vol ongeloof maar ook nieuwsgierigheid. Omdat ik inmiddels geoefend ben met praten over mijn schrijven vertel ik met ferme stem en rechte rug over m'n befaamde scèneketting. En over het feit dat ondanks dat ik van te voren uitdenk dat persoon X op de fiets van A naar B gaat om klus Y te klaren, X meestal zijn/ haar eigen weg volgt. Zijn eigen denkwijze en twijfels heeft en daardoor dus in allerlei (ook voor mij) onverwachte situaties terecht komt (o wat is schrijven toch leuk). Ik vertel dit altijd met enige spanning in mijn lijf omdat ik bang ben dat ik als gek bestempeld word, maar ook wel met enige bravoure omdat ik wel een beetje van shockeren hou.

Jargon
Jullie schrijvers weten dat dit zo gaat met je personages. Toen ik het voor het eerst ontdekte was ik weken in staat van paniekerige euforie want wat was er toch met mij aan de hand?
Hoe is dat bij jou?
Verdedig jij ook altijd je schrijfwerk of je manier van werken? Wat zijn de reacties van mensen om je heen?







Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen