Thrillerschrijvers hebben zieke geesten

'Wat een zieke geest!' Is wat ik meerdere malen hoor van mensen die de voorbeeldscène van mijn thriller ‘Cum Laude’ hebben gelezen. 'Dat had ik niet achter jou gezocht'. Ze lachen er dan quasi vrolijk bij.

Vroeger (slechts een paar jaar geleden) toen ik net wist dat ik schrijver ben en uit de schrijverskast kwam, werd ik knalrood bij zulke opmerkingen en stamelde ik wat in het luchtledige.

Juiste trigger

Maar nu niet meer! Olé. Nu lach ik om het hardst mee en als we uitgelachen zijn geef ik ze gelijk.

Shock. Dat is wat je op de gezichten ziet. Direct daarna begin ik (stom maar het is een soort natuurlijke afweer) mezelf te verdedigen. Ik klets over dat ieder mens slechte gedachtes heeft en ieder mens in staat is om te moorden, het is alleen afwachten tot de juiste trigger.

Daarna volgt een discussie over wat ieders trigger zou zijn (let dan goed op, want daar komen de mooiste plot-ideeën tevoorschijn) en heb je een leuk gesprek. Poeh, opluchting want stel je voor als het tot iets onaardigs was uitgelopen.

Ik gein nog wat na, dat ze blij mogen zijn dat dit soort narigheid bij mij alleen maar op papier uitkomt. Instemmend geknik en een grote slok bier.

It wasn’t me

Dan nu de verdediging voor de zin: 'dat had ik niet achter jou gezocht'. Je moet weten dat ik doorgaans aardig en meelevend ben (ik doe mijn best). Maar stiekem net zo vaak verlegen, slecht in groepen en regelmatig onzeker maar dat lijkt niet op te vallen.

En dan kom ik met m'n allerleukste schrijversverhaal: It wasn’t me. Oftewel ik kan er niets aan doen, mijn personage doet het.

Grote ogen, vol ongeloof maar ook nieuwsgierigheid. Omdat ik inmiddels geoefend ben met praten over mijn schrijven vertel ik met ferme stem en rechte rug over m'n befaamde scèneketting. En over het feit dat ondanks dat ik van te voren uitdenk dat persoon X op de fiets van A naar B gaat om klus Y te klaren, X meestal zijn/ haar eigen weg volgt. Zijn eigen denkwijze en twijfels heeft en daardoor dus in allerlei (ook voor mij) onverwachte situaties terecht komt (o wat is schrijven toch leuk). Ik vertel dit altijd met enige spanning in mijn lijf omdat ik bang ben dat ik als gek bestempeld word, maar ook wel met enige bravoure omdat ik wel een beetje van shockeren hou.

Jargon

Jullie schrijvers weten dat dit zo gaat met je personages. Toen ik het voor het eerst ontdekte was ik weken in staat van paniekerige euforie want wat was er toch met mij aan de hand?

Hoe is dat bij jou?

Verdedig jij ook altijd je schrijfwerk of je manier van werken? Wat zijn de reacties van mensen om je heen?