Inspiratie opdoen of afkijken?

Onlangs deed ik weer een rondje ‘blogs lezen’.  Via twitter komen er dagelijks oproepjes voorbij van fanatieke bloggers. Dus even rustig zitten en lezen; waar is men mee bezig en wat kan ik ervan leren?

Tijdens het lezen kwam er ineens een vraag in mij op. Wat is het verschil tussen inspiratie opdoen en afkijken? Natuurlijk weet ik het verschil wel, maar in de literatuur  dan met name bij ‘beginnende schrijvers met ambitie’ (deze uitdrukking lees ik steeds vaker, als het om mijn soort schrijvers gaat) is de grens tussen deze twee termen vaag.

Ook tijdens het lezen van boeken, kijk ik goed naar hoe de schrijver schrijft.

Zelf wist ik tijdens het lezen van ‘Magnus’ van Arjen Lubach ineens hoe het verder moest met mijn manuscript. Zijn schrijfstijl lijkt, vind ik, op de mijne en de ogenschijnlijke eenvoud waarmee hij zijn personages op pad stuurt inspireert me.

Maar ben ik nu niet stiekem aan het afkijken? Na-apen of kopiëren? Waar ligt de grens? Wanneer doe je simpelweg ideeën op en wanneer pleeg je plagiaat?

In ‘Bestseller’ van Paul Sebes las ik dat dit na-apen of afkijken een literair verantwoorde bezigheid is. Sterker nog, als beginnend schrijver ben je het naar jezelf toe verplicht om dit te doen. Er is zelfs een woord voor uitgevonden: ‘intertekstualiteit’.

Als je het woord snel scant, lees je waarschijnlijk (net als ik) ‘seksualiteit’. Dit schrijvende bedenk ik me ineens dat er een zekere overeenkomst tussen deze woorden is. Namelijk, het samenkomen van jij als persoon, met jij als (beginnend) schrijver. Jij als persoon, wordt als het ware eén met de schrijver in jou. Jullie leren elkaar kennen en komen zo samen tot het schrijven van dat ene geweldige boek. (hé, wat een belerende blog is dit ineens aan het worden).

Om te weten waar je staat als beginnend schrijver, om te leren wat jouw stijl is en om dus inspiratie op te doen lees je zo veel mogelijk (Nederlandse) literatuur, zegt Paul Sebes. Waarschijnlijk deden jullie dit allemaal al lang, maar het punt van deze blog is dat ik nu blij ben te weten dat ik dus niet na-aap en/of afkijk, en dat dit alles een proces is dat hoort bij het schrijven van mijn manuscript en het vinden van mijn juiste schrijftoon.

En trouwens, zegt Paul Sebes, plagiaat pleeg je niet zo snel (behalve in de wetenschap?), dit wordt direct herkend door uitgevers en redacteuren.