Janneke Heimweg | Auteurspagina

Twitter. Wie kent het niet. Voor mij is het lezen van de tweets in mijn tijdlijn een verslavende vlucht uit de werkelijkheid.
Als ik een dag niet getwitterd heb zullen mijn volgers dat direct merken. Althans zo dacht ik altijd. Ik lees alles Laatst las ik een tweet van iemand die geen tijd had alle tweets te lezen.
Huh? Geen tijd? Niet lezen wat je volgers te melden hebben?
Ik was geschokt. Ik vroeg me direct af hoeveel tweeps je aankunt, in je tijdlijn. Wat is het exacte getal aan te volgen tweeps zodat je alles kunt lezen?
Zelf volg ik nu 481, dat aantal is goed te doen. Waarschijnlijk omdat het vooral schrijversvolk, uitgevers en andere schrijftypes zijn. Geen familie, vrienden, collega's en noem maar op. Onaardig misschien, ongezellig ook. Maar ik hou het overzichtelijk. En...ik lees (oké, bijna) alle tweets! Naïeveling Dat laatste lijkt mij nogal essentieel. Waarvoor zit je anders op twitter? Maar ik merkte dat ik weer eens behoorlijk naïef was. Toe

Nu mijn thriller Cum Laude zeer binnenkort naar de laatste proeflezer gaat en dus bijna klaar is, droom ik steeds vaker over het schrijfleven na Cum Laude. In hemelsnaam, waarover moet ik dan schrijven? Een heel nieuw verhaal bedenken met compleet andere personages in mijn hoofd, het lijkt me een hele klus. Lekker makkelijk Dus dacht ik heel stiekem: dan schrijf ik toch een vervolg op Cum Laude, gewoon weer gezellig met Juul als hoofdpersoon. Tot voor kort vond ik dat altijd wel erg makkelijk van de schrijver. Niet creatief genoeg om een nieuw personage te boetseren? Te lui, dus even snel scoren met een vervolg? Maar Juul is iemand die een behoorlijke ontwikkeling doormaakt en in een nieuw verhaal kan ze nog van alles beleven en haar nieuwe karakter uitproberen. Mooi makkelijk voor mij. Toch wel. In de mode In de boekenwereld zie je steeds vaker dat schrijvers meerdere boeken met dezelfde hoofdpersoon schrijven. Op social media roepen de lezers na het ee